Toeval of niet?
Zondag scrolde ik nog even door mijn Facebook tijdlijn, je kent het wel. Mijn oog viel op een bericht van Yvonne. Ik heb eerder twee keer een reportage mogen maken voor haar, eerst een herinneringsreportage samen met haar man Coen en helaas niet veel later ook de uitvaart van haar man.
Zo heb ik haar, maar ook een goede vriendin van haar, Jolanda beter leren kennen. Ik wist door Facebook dat het niet goed met Jolanda ging en in haar laatste fase was aangekomen van haar leven.
Nu las ik dat op maandag haar laatste wens vervuld zou worden, nog één keer naar de Boulevard in Vlissingen.
Ik moet een appje sturen…
Ik heb direct een bericht gestuurd naar Yvonne, of het misschien mooi zou zijn om enkele foto’s te maken van dit belangrijke moment. Een cadeau van mij aan haar.
Dit vond ze een fijn idee en zo stond ik maandag op de Boulevard de ambulance op te wachten. Een kort bezoekje met zicht op de zee was mooi en dankbaar.
Het zat niet in de planning maar ter plekke werd besloten dat er nog even langs het woonhuis van Yvonne gegaan zou worden. Zodat Jolanda nog eenmaal met hond Babs kon knuffelen. Wat een prachtig moment, honden zijn zo intuïtief.
Ik ben zo blij dat ik hierin mijn gevoel heb gevolgd en deze momenten ben gaan vastleggen. Dankbaar ook dat ik deze intieme beelden mag delen. Ook dit soort momenten zijn zo belangrijk om vast te leggen voor later. Dat is mijn bescheiden mening.
