Afgelopen week mocht ik weer op pad voor Stichting Earlybirds. Deze keer naar Melle en zijn ouders in ADRZ Goes. Melle besloot met 33 weken, een dag na het geregistreerd partnerschap van papa en mama, dat het tijd was om de wereld te bewonderen. De ouders zeiden tegen mij, we waren er qua geregel helemaal klaar voor, maar mentaal nog niet helemaal.
De hele planning op zijn schop dus. Maar gelukkig was Melle van het begin af aan sterk en krachtig en ging het heel goed. Geboren in Goes en hoefde daar ook niet weg. Toen ik aan kwam zag ik inderdaad een sterkte en al flinke kerel en had ik vrij snel het vermoeden dat ze niet lang in het ziekenhuis zouden moeten blijven.
Maar de ouder spraken hun hoop uit dat ze zo'n anderhalve week later misschien naar huis zouden mogen. Groot was dan ook de verrassing dat ze tijdens mijn bezoek te horen kregen dat ze aan roaming in mochten gaan doen, en als dat goed ging ze naar huis zouden mogen. Leuk om hun reactie hierop te zien.
De ouders hebben ook een berichtje geschreven over hun ervaring:
“Begin 2023 besloten we er echt voor te gaan! We wilde erg graag een gezin stichten en onze liefde voor elkaar ook delen met een klein mensje.
Tijdens onze vakantie in Zanzibar, bij een prachtige zonsondergang kwamen we er achter dat ik zwanger was. Wauw! Zo snel en o zo welkom! De plannen voor een grote reis werden even stil gezet en we gaan eerst deze droom werkelijkheid laten worden. Een gezin stichten.
Na thuis gekomen te zijn was er op 8 maart plaats voor onze eerste echo. Klein, fragiel maar met een mooi kloppend hartje. Wat bijzonder om dit voor het eerst te zien. De hele zwangerschap ging soepel. Weinig tot geen klachten op af en toe een beetje moe zijn na. Maar he, een mensje maken kost dan ook veel energie. Een aantal weken later werd de uitgerekende datum vastgesteld, 25 oktober was de datum waar we naartoe gingen leven.
Hoe verder we in de zwangerschap kwamen hoe meer we er van gingen genieten. Mijn buik ging groeien, getrappel was volop te voelen en we konden samen alles klaar maken voor de komst van ons kleine mensje. De laatste dingen samen plannen om nog even te genieten van het met z´n 2e zijn. Met het zwanger zijn was ik nog lang niet klaar! Ik genoot elke dag weer opnieuw van alles wat er bij kwam kijken en ik voelde me nog steeds goed. Nog snel een foto shoot gepland met een vriendin om de zwangere buik voor altijd vast te leggen.
Op 6 september was ik 33 weken zwanger en nog aan het werk. Na de lunch wilde we een rondje gaan lopen maar bij het opstaan braken mijn vliezen en vanaf toen ging het heel snel. Mijn collega´s pakten alles over, belden de verloskundige, papa en zorgen dat ik kon gaan liggen. Dit op verzoek van de verloskundige omdat bij de vorige controle ons kleine mensje nog niet ingedaald was. Na een snelle check werd besloten om de ambulance te laten komen omdat ik niet meer op mocht staan. Eenmaal in het ziekenhuis werden weeën remmers en longrijpers toegediend maar deze hadden helaas geen effect. Een weeën storm kwam er dwars doorheen en omdat de kleine in stuit lag werd een keizersnede met ons besproken. De weeën werden snel heftiger en na controle bleek er al volledige ontsluiting te zijn. Een keizersnede was geen optie meer dus het werd een natuurlijke stuit bevalling.
Op 06-09-2023 om 18:29 uur werd Melle geboren. Een klein maar onwijs fel mannetje dat nog 5 minuten op mijn buik mocht liggen voordat hij werd meegenomen door de kinderarts. Dit was het begin van een groot avontuur. Even was er sprake van of Melle nog naar Rotterdam zou moeten voor extra intensive zorg. Zijn waardes bleven goed en dit was dus ook niet meer nodig. Fijn! Zo konden we bij je blijven.
De dagen daarna waren erg spannend, je had een klaplong, je longen waren niet rijp en je had veel moeite met het verdragen van voeding. Nadat je de eerste dagen had doorstaan ging het ineens heel snel! Infuus eruit, zuurstof afbouwen, meer voeding kunnen verdragen en vanuit je couveuse in een wiegje gaan slapen. In het ziekenhuis kreeg je dan ook de naam ``Snelle Melle``. Op 14 september begon je met drinken uit een flesje, het laatste stukje voordat we je mee naar huis zouden kunnen nemen. Ons werd verteld dat dit wel een aantal weken kon duren voordat je het volledig onder de knie zou hebben. Op 21 september ging je dan ook echt van de monitor af (spannend!) en hoorde we dat je zo goed dronk dat we er rekening mee moesten houden dat je snel thuis zou zijn! Op deze dag kwam ook Gwendolyn langs om mooie foto’s van ons te maken. De eerste foto’s als gezin. Wat zijn we blij met deze herinnering van een heftige tijd. De foto’s zijn prachtig geworden en geven precies weer zoals het op dat moment was. Niks meer en niks minder.
Op zaterdag 23 september was het dan zo ver, je mocht met ons mee naar huis en we konden gaan genieten met z’n 3e!“
Stichting Earlybirds werkt met vrijwillige fotografen en is afhankelijk van donaties. Mochten jullie ons willen steunen kan dit via het rekengingnummer NL32INGB0006262411 t.n.v. Stichting Earlybirds of via onderstaande link. Bij voorbaar hartelijk dank daarvoor.
DONATIELINK
Rating
