Half augustus ontvang ik een mailtje van Rachelle. Ze is zwanger van twee kindjes en zij en de aankomende papa Jurriaan denken er sterk over om een geboortereportage te boeken. We bellen even om kennis te maken en we hebben een heel fijn gesprek. Snel daarna mailt ze me dat zij en Jurriaan graag met kennis komen maken. Begin september ontmoeten we elkaar en hebben we een hele fijne kennismaking. En een paar dagen later krijg ik een mailtje dat ze me heel graag bij de bevalling hebben. Superleuk! De bedoeling is dat, als alles goed verloopt, het een natuurlijke bevalling wordt. Ze geven aan dat ze wel het geslacht weten maar het geheim houden. Ik ben benieuwd!
Ze zijn eind november uitgerekend, maar ja een tweeling komt meestal tussen de 35-37 weken en ik sta dus al eind oktober op scherp. Heel spannend want ook mijn broertje verwacht dan zijn kindje en ook daar mag ik bij zijn. Bevallingen wil ik nooit missen maar deze twee zeker niet. Gelukkig wordt mijn neefje eind oktober geboren en is mijn agenda helemaal vrij voor Rachelle en Jurriaan. Sinds half oktober hebben we regelmatig contact via de app. Rachelle houdt me op de hoogte van de controle en de kindjes doen het heel erg goed.
Op 27 oktober ontvang ik een berichtje, de kindjes worden 2100 en 2400 gram geschat. Rachelle voelt zicht goed maar haar buik wordt steeds zwaarder, dus soms is het pittig. Dan op donderdag 2 november heeft ze weer controle en weer is alles prima. Ze is al ruim 36 weken en de verwachting is dat de bevalling spontaan zal beginnen. Mocht dat toch niet het geval zijn, dan wordt er dinsdagmiddag tijdens de controle het plan besproken om in te leiden. Vanaf dat moment heeft ze regelmatig wat harde buiken maar die zakken ook altijd weer weg. We hebben dan ook intensief contact want mijn man is in die periode veel van huis. Ik heb dus wat extra uitdagingen qua opvang. Dan vindt ik het fijn om wat intensiever contact te hebben.
Maandagavond 6 november laten Rachelle en Jurriaan me weten dat ze even naar het ziekenhuis gaan voor een CTG. Rachelle voelt de kindjes wat minder en heeft ook wat krampen. Het is dus verstandig om het eens even te bekijken. Het blijkt allemaal prima, hartslag is goed en er is nog geen sprake van weeën. Ze gaan dus weer naar huis en hebben de volgende dag in de middag de reguliere afspraak. De volgende ochtend krijg ik echter om 8 uur ’s ochtends een appje dat ze weer terug gaan naar het ziekenhuis. Het blijkt dat de waardes van haar urine niet helemaal goed zijn, dat kan duiden op beginnende zwangerschapsvergiftiging. Ze gaan Rachelle dus iets beter in de gaten houden.
Ik heb een dag vol afspraken dus ik laat iedereen weten dat alle afspraken die dag onder voorbehoud zijn. Ik neem mijn koffer mee en ben klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Om 10.23 uur krijg ik een bericht van Jurriaan dat de inleiding gaan starten, de vliezen zijn gebroken en Rachelle heeft 4 cm ontsluiting. Ik verlaat direct mijn vergadering om naar het ziekenhuis te gaan. Van Rachelle en Jurriaan hoeft dat nog niet direct, aangezien er nog geen weeën zijn. Maar ik voel met toch prettiger als ik in de beurt ben. Ik heb altijd mijn laptop bij, dus ik kan ook prima in het ziekenhuis werken.
Ik zoek ze op in de verloskamer en het is inderdaad nog erg rustig. Wel zie ik gelijk twee roze polsbandjes liggen en twee roze pakjes in het wiegje. Duidelijk dus, er worden straks twee meisjes geboren! Rachelle krijgt weeënopwekkers maar die lijken nog niet heel veel te doen. Ik klets wat met ze, maar wat foto’s en ga daarna werken in de hal van het ziekenhuis. Rond half één ga ik weer even buurten. Nog steeds is het rustig, er gebeurt wel iets maar het is allemaal nog erg onregelmatig en zwak. Ik heb die middag een afspraak in het Bravis om 14 uur en in overleg met de verloskundige en Rachelle en Jurriaan besluit ik naar de afspraak te gaan. Dat is immers maar 20 minuten rijden dus ik ben zo terug als het moet.
Om 13.49 uur krijg ik een appje dat het 6 cm is. Ik begin aan mijn afspraak maar ben erg onrustig. Gelukkig bellen ze vrij snel, ongeveer om 14.30 uur dat ze toch liever hebben dat ik terugkom, ik hoef dus niet langer te twijfelen wat ik moet doen. De afspraak bevindt zich in een afrondende fase en mijn collega neemt het over. Ik ga terug naar Goes.
Ik ben tegen 15 uur terug in de verloskamer. Daar zie ik dat Rachelle inderdaad flinke weeën heeft. Het blijkt dat toen Jurriaan me belde, Rachelle al 8/9 cm ontsluiting had! Wow, wat ben ik blij dat ze dat niet tijdens het gesprek hebben gezegd. Dan had ik zeker te weten te snel gereden. Om 15.30 uur wordt ze weer getoucheerd en blijkt de ontsluiting niet verder gevorderd. Tegen 16 uur verzucht Rachelle dat ze het nu echt niet meer leuk vindt. We grinniken wat, want Rachelle doet het echt fantastisch. Wel wordt er gesproken om even van houding te wisselen. Ze gaat het even op handen en knieën proberen en de lichten worden gedimd. Dit doet ze echt heel erg goed. Ze begint ook duidelijk persdrang te krijgen. Ze mag hier ook langzaam aan toe gaan geven.
Om 16.47 uur wordt er gevraagd of ze op haar rug wilt liggen, dan gaan ze kijken of het laatste randje weg is. Dat is zo en ze mag dus actief mee gaan persen. Ze vraagt na ongeveer een kwartiertje persen bezorgd of de verloskundige denkt dat het gaat lukken. Iedereen heeft het volste vertrouwen in Rachelle. Het is mooi om te zien hoe ze het doet, echt helemaal op eigen kracht en het personeel laat haar ook in haar kracht. Echt heel mooi.
Om 17.41 uur werd het eerste meisje geboren, Ivy. Ze deed het gelijk heel erg goed, mocht even met mama knuffelen waarna de controle plaats vonden en Rachelle zich klaar mocht maken voor het tweede meisje. Er werd een echo gemaakt en het bleek dat het tweede meisje nog steeds in stuit ligt. Rachelle deed het superstoer en om 17.56 uur werd Lizzy geboren in stuit. Lizzy had heel even iets meer moeite met opstarten maar binnen enkele seconden liet ook zij van zich horen. Ze mocht gelijk bij mama liggen en Ivy werd er direct bijgelegd. Toen sloeg grote zus gelijk een arm om haar kleine zusje heen, wat een prachtig moment! Wat een ontlading, twee prachtige meisjes waren geboren!
Het was overduidelijk dat Lizzy een stuk kleiner was dan Ivy, net zoals ook op de groeiecho’s te zien was. Ivy was 2420 gram bij de geboorte en Lizzy maar 2000 gram. Dat was helaas te weinig om op de kraamafdeling te blijven. De meisjes werden opgenomen op de kinderafdeling. Dat was even een domper, want het ideaalbeeld was met zijn viertjes naar de kraamafdeling, maar Rachelle schakelde snel. Ze snapte dat het goed was dat met name Lizzy even goed in de gaten zou worden gehouden.
De meisjes mochten mama even gedag zeggen en daarna gingen ze in de couveuse met Jurriaan naar de kinderafdeling. Ik ging ook mee. Daar werden de meisjes uitgebreid nagekeken en aangekleed. Jurriaan en Rachelle gingen toen de familie inlichten, toen leek met name bij Rachelle de ontlading te komen, de eerste traantjes vloeide bij haar. Na alle telefoontjes was het tijd om een op te frissen en daarna gingen we naar de meisjes op de kinderafdeling. Het was tijd voor de eerste voeding. Rachelle is zelf kraamverzorgende en heeft dus ruime ervaring in het helpen van moeders met borstvoeding. Ze legde haar kindjes aan alsof ze nooit anders had gedaan. De meisjes mochten even oefenen en daarna mocht Jurriaan door middel van vingervoeding bijvoeden.
Toen was het tijd voor de familie, die zat al ongeduldig te wachten in de gang. Twee aan twee kwam de directe familie deze prachtige meisjes bewonderen. Wat een geluk!
Lieve Rachelle en Jurriaan, jullie hebben het echt geweldig gedaan en het was echt een eer om bij deze mooie gebeurtenis te zijn. Heel veel geluk met jullie prachtige meiden!
