Chantal en ik kennen elkaar al wat langer. Onze eerste kindjes zijn ongeveer even oud en we zijn beide fan van draagdoeken en zodoende hebben we elkaar leren kennen op meetings in Zeeland. Een tijdje geleden liet ze in een Facebookgroep waarvan we beide lid zijn vallen dat ze bevallingsfotografie geweldig vindt maar op dit moment niet betaalbaar. Dit zette mij aan het denken, ik wilde graag een keer een bevalling fotograferen dus ik heb haar benaderd of ze het leuk zou vinden als ik haar bevalling zou vastleggen. Hier moest ze even over nadenken, ze was nog niet heel erg ver zwanger en het was nog een beetje ver weg voor haar. Tegen de tijd dat ze verlof zou krijgen ging ze zich steeds meer bezig houden met de bevalling en zo raakte we weer in gesprek. We spraken toen af dat we een keer zouden afspreken in de eerste week van haar verlof, dan zouden we de details bespreken en kijken hoe het voor ons beide zou voelen.
We ontmoette elkaar 16 september in Hof Poppedamme. Zo konden de kinderen lekker spelen en wij kletsen. Het was een supergezellige ochtend en aan het einde van het gesprek gaf ze aan dat ze het leuk zou vinden als ik bij de bevalling zou zijn om te fotograferen. Het voelde voor mij ook heel goed dus dat spraken we af.
De eerste week van oktober ging ik op vakantie en als ik terugkwam was Chantal 37 weken zwanger. Ik heb na mijn vakantie voor de allereerste keer mijn tas klaargezet, camera, lenzen, batterijen opgeladen, extra kaartjes mee, een boek (voor als het allemaal wat langer zou duren) en flesje water en peperkoek. Geen idee wat handig is maar dit leek me wel de basis. Vanaf dit moment zorg ik ervoor dat ik altijd bereikbaar ben en mijn tas met spullen in de buurt heb. Wat een gek gevoel om dag en nacht gebeld te kunnen worden en op pad te gaan naar een bevalling, maar wel een positief gek gevoel, ik heb er zin in!
Maandag 12 oktober krijg ik een smsje van Chantal met de vraag wanneer ze me eigenlijk op de hoogte brengt van zaken. Ze heeft namelijk vanaf die ochtend elke 10 à 15 minuten voorweeën. Haar eerste kindje kwam toen na 25 uur. Dat zegt uiteraard niet zoveel want het zou zomaar ook nog weken kunnen duren. Ik geef aan dat ik het fijn vindt dat ze me ook van deze kleine dingen op de hoogte brengt en zo kletsen we nog even verder op de app.
In de tijd daarna houden we regelmatig contact via de app en Chantal blijft voorweeën houden. Op dinsdag 20 oktober plaatst ze een berichtje op haar Facebook dat ze nogal geschrokken is van het bericht dat het geboortehuis in Vlissingen per direct wordt gesloten vanwege de verbouwing. Ik schrik ook van het bericht want ik wist hoe graag ze daar wilde bevallen. We appen weer en ze blijkt die dag ook naar de verloskundige te moeten en daar gaat ze vragen hoe het nu verder want ze wilt liever niet thuis bevallen maar ook een flinke autorit ziet ze niet zitten. Gelukkig stelt de verloskundige haar enigszins gerust, mocht het heel snel gaan dan hoeft ze niet meer van huis en mag ze thuis bevallen en anders mag ze gewoon iets eerder dan gebruikelijk naar het ziekenhuis vertrekken. Verder krijgt ze ook nog te horen dat dat weekend het ziekenhuis in Goes tijdelijke gesloten is voor opnames in verband met het vervangen van een aggregaat. Ach ja, dat kon er ook nog wel bij.
De dagen erna kletsen we weer wat af en ze geeft aan dat ze zelf denkt dat de kleine 27 oktober geboren gaat worden, die dag is het ook nog eens volle maan. Marten denkt (en hoopt) met Halloween. Dat brengt me in een lastig parket, ik geloof erg in de vrouwelijke intuïtie dus hou sterk rekening met de 27e. Echter hebben we die dag een dagje weg gepland onder voorbehoud. Ik twijfel dus erg of ik wel of niet moet gaan. Ik twijfel tot de avond ervoor door en in de ochtend heb ik nog even contact met Chantal, het is nog net zo (on)rustig als de dag ervoor dus ik besluit het erop te wagen en ik ga met mijn gezinnetje een dagje weg. Ik geniet van de mooie herfstdag maar kijk toch elke keer op mijn telefoon of ik niet iets mis. Maar het blijft rustig. Om half zes krijg ik het bericht dat de verloskundige die om 16.30 zou komen nog niet is geweest vanwege een bevalling die tussendoor kwam. Ze heeft op dat moment nog steeds weeën, tussen de 6 en 8 minuten, pijnlijk maar met voldoende tijd er tussen om op adem te komen. Om 19.30 is de verloskundige langs geweest en heeft geconstateerd dat ze op 4 cm (na een strippoging) zit maar dat het kindje nog te veel bewegingsruimte heeft en echt nog wat moet indalen. En dan krijg ik om 21.17 het bericht dat ze naar het ziekenhuis mag vertrekken, dit omdat de verloskundige inmiddels ook in het ziekenhuis is en met een andere bevalling bezig is en de weeën inmiddels elke 3-4 minuten komen. Ik pak op het gemakje ook mijn spullen, kindjes liggen net op bed dus ik kan met een gerust hart vertrekken.
Ik kom om 22.00 uur aan in het ziekenhuis, Chantal en Marten zijn ook net aangekomen. Chantal is nog erg bewust van haar omgeving en zit nog niet heel geconcentreerd in de weeën. Wel moet ze met elke wee zich goed concentreren maar daar tussen kletst ze en vraagt ze me of ik morgen moet werken of dat ik rustig kan bijkomen van waarschijnlijk een kort nachtje. Ik geef aan dat ik de laatste ben over wie ze zich druk moet maken en zich lekker op haar bevalling moet concentreren. De verloskundige toucheert maar constateert weer 4 cm, dat valt Chantal even tegen maar de verloskundige legt uit dat ze thuis een krappe 4 cm had na de strippoging en dat ze nu een goede 4 cm zit en dat er wel degelijk vooruitgang in zit. Daarna gaat het snel, de weeën nemen snel in hevigheid toe en Chantal moet alles op alles zetten om ze weg te puffen. Ze wilt graag stilte en het enige wat ze nodig heeft is de hand van Marten om fijn te knijpen tijdens een wee. Over haar rug wrijven wil ze niet, tegendruk wil ze niet, van houding wisselen wil ze niet (probeert ze overigens wel maar is geen succes). Kortom, ze is helemaal in haar eigen zone en dat gaat goed. Rond 23.15 uur raakt ze heel eventjes in paniek maar kalmeert zichzelf door te zeggen “Auw auw auw, RUSTIG!” en herpakt zichzelf weer. De verloskundige komt langs en ze adviseert om nog een half uurtje zo door te gaan en dan pas weer ontsluiting te voelen om zo teleurstelling te voorkomen. Net iets voor middernacht wordt er gevraagd aan Chantal om weer op bed te gaan liggen zodat de verloskundige kan kijken hoe het er nu voor staat. Ze blijkt al op 9 cm te zitten! Wow, dat is knap gedaan, logisch dat de weeën zo heftig waren. De vliezen worden gebroken en rond 00.30 uur mag ze mee gaan persen met de weeën. Chantal raakt even in paniek en roept dat ze dit niet kan, maar ze kan het wel degelijk. Ze doet het super!
De verloskundige is niet tevreden over de vorderingen liggend en stelt voor om de baarkruk te proberen. Ze merkt zijdelings op dat de baby niet heel veel haar heeft (wat vreemd is want op de echo’s leek het altijd alsof ze een flinke bos zou hebben). De baarkruk lijkt wel even beter te gaan maar op den duur twijfelt de verloskundige of ze toch niet beter weer op bed kan gaan liggen. Ze vraagt aan Chantal wat ze wilt. Chantal roept dat het haar niet uitmaakt maar dat dat kind eruit moet! Iedereen moet even stiekem grinniken. De verloskundige loopt even naar de papieren om wat op te schrijven en op dat moment zegt Chantal dat ze iets voelt branden, wat vaak een teken is dat het hoofdje staat. Dus er wordt nog even doorgegaan op baarkruk. Uiteindelijk besluit de verloskundige dat het bed toch de betere optie is dus Chantal verhuist weer. Toen ging het heel snel, de verloskundige besloot dat er geholpen moest worden en ze zette in overleg een knip en één perswee later was ze daar in eens! Mooie kleine Fenne. Op dat moment werd duidelijk waarom het wat lastiger ging dan verwacht, de baby was een sterrenkijker (de baby kijkt omhoog tijdens de geboorte, in plaats van omlaag). Dat verklaarde ook waarom de verloskundige dacht dat ze niet veel haar zou hebben, ze voelde het voorhoofdje! Maar dat was snel vergeten, de euforie was groot en de kleine Fenne werd bewonderd. Na een eerste kennismaking was Fenne al aan het smakken en aan het zoeken dus legde Chantal haar aan en de eerste voeding was een feit. Daarna mocht Fenne even lekker knuffelen met papa maar dat was maar van korte duur want ook daar ging ze op zoek naar een tepel. Dus snel weer terug naar mama. De sfeer is uitgelaten en ontspannen, de testjes worden gedaan, Fenne wordt aangekleed en het wordt langzaam tijd voor mij om dit prachtige stel met hun lieve Fenne alleen te laten.
Lieve Chantal en Marten, vrouwelijke intuïtie, dat moet je nooit onderschatten. Je had helemaal gelijk, Fenne is een volle maan baby geworden. Bedankt dat ik bij deze prachtige gebeurtenis aanwezig mocht zijn. Wat een ongelofelijke eer. Ik wens jullie heel veel geluk met elkaar.
Rating
