Inge en neemt eind december 2015 contact met me op. Ze verwacht samen met Jeroen hun 3e kindje eind mei en willen het deze keer graag vastgelegd hebben door een fotograaf. We plannen een afspraak voor een kennismakingsgesprek begin januari. We hebben een ontzettend gezellig en ontspannen gesprek. Aan het eind vraag ik ze de avond nog eens goed met elkaar te bespreken en dat ik dan graag hoor of ik iets voor ze kan betekenen.
De volgende dag ontvang ik een enthousiast smsje dat ze het ook erg gezellig vonden en graag willen dat ik erbij ben. Altijd weer mooi om dat vertrouwen te krijgen. Vanaf dat moment hebben we regelmatig even contact via de app. Half april ontvang ik een appje met daarin de mededeling dat de baby (het is een verrassin welk geslacht de baby heeft!) netjes met zijn hoofdje naar beneden ligt. Verder had Inge gevraagd hoe groot de kans was dat ze deze keer weer overtijd zou lopen en de verloskundige gaf aan dat die kans best behoorlijk aanwezig is. Inge haar eerste bevalling is uiteindelijk ingeleid nadat ze 12 dagen over tijd was en ook de tweede zwangerschap ging ze enkele dagen over haar uitgerekende datum heen. Ook gaf de verloskundige aan dat ze het leuk vonden dat er een fotograaf bij de bevalling aanwezig zou zijn, dat is altijd leuk om te horen.
Op 17 mei krijg ik een uitgebreid smsje waarin Inge vraagt wanneer ze me ook al weer precies moet bellen en vanaf welk moment ik er ongeveer bij ben. Ik leg uitgebreid uit wanneer ze me mogen appen of bellen en wanneer ik ga rijden. Ze vertelt ook dat Jeroen nog even een paar dagen naar Duitsland moet voor zijn werk, maar dat ze met de baby hebben afgesproken dat hij nog even moet blijven zitten. Inge wilt zo lang mogelijk lekker thuis blijven maar de verloskundige geeft aan dat ze met een derde kindje niet veel risico nemen en ze rond 5 cm naar het ziekenhuis gestuurd zal worden, ze wonen 15 minuten van het ziekenhuis af dus dat moeten ze dan zeker wel redden. De bevalling zou plaats vinden in het Bravis Ziekenhuis, daar hebben ze een Moeder&Kind Centrum waar ik al vele goede verhalen over heb gehoord. Ik vindt het dus erg leuk dat ik daar ook een keer een bevalling mag fotograferen.
Vrijdag 21 mei is Inge weer op controle geweest en bij het weggaan heeft ze gezegd dat dat de laatste afspraak was voor de bevalling. Dat bleek echter niet het geval want de baby blijft lekker zitten en donderdag 26 mei moet Inge weer op controle. Die controle was weer helemaal prima, bloeddruk, hartslag etc. waren prima. Haar buik begint wel vol te raken geeft de verloskundige aan en Inge geeft aan dat ze dat ook merkt in de bewegingen van de baby, die zijn iets minder aanwezig. Maar haar buik is nog hartstikke soepel. Een baby wordt dus nog niet zo snel verwacht.
Dat klopt ook en 3 juni gaat Inge weer op controle. Daar krijgt ze te horen dat alles nog helemaal dicht zit stuurt ze met een knipoog. Ze heeft het voorstel gekregen dat ze zich zondag meld voor een inleiding mocht de kleine zich niet voor die tijd melden. Dat is wel even slikken voor Inge en ze is er behoorlijk van onderste boven. Ze wilde zo graag dat de bevalling gewoon zelf op gang zou komen. Ze stuurt heel stoer dat ze met Jeroen heeft afgesproken dat de baby gewoon komt tussen nu en zondag en dat ze zondag niet naar het ziekenhuis gaan. Ik ben benieuwd.
Als ik zaterdagochtend wakker wordt zie ik dat ik net iets na half zeven een berichtje heb gehad van Inge met daarin de mededeling dat haar vliezen vannacht om 03.15 uur zijn gebroken. Ze heeft wel iets van weeën maar niet echt sterk of regelmatig. Om 10.11 uur ontvang ik een appje dat de verloskundige net is geweest. Jeroen brengt de kinderen even naar haar ouders (even op en neer naar Oost-Souburg vanuit Bergen op Zoom) en Inge gaat proberen te ontspannen om de weeën op gang te laten komen. Er is geen inwendig onderzoek gedaan omdat er nog niet echt veel weeën activiteit is. Ik ga ondertussen alvast opvang voor de kinderen regelen zodat ik die direct ergens kan droppen zodra ik gebeld wordt.
Dat telefoontje ontvang ik om 14.05 uur. Het is Jeroen. Hij vertelt me dat ze net in het ziekenhuis zijn aangekomen en dat er thuis (een kwartiertje eerder dus) 4 cm was. Ik zeg hem dat ik direct ga rijden en er zeker binnen anderhalf uur ben. Onderweg krijg ik een telefoontje dat de verloskundige in eerste instantie 4 cm had gezegd om hun gerust te stellen maar dat het al 6 cm was en ik moest opschieten. Dat deed ik gelukkig al en ik zeg hem dat die anderhalf uur ruim genomen was en dat ik er zeker met een uur ben. Hij zegt me dat ik veilig moet rijden en dat we elkaar zo zien. Ik vraag via de app nog even om het kamernummer zodat ik gelijk door kan.
Ik kom net iets na 15 uur op het parkeerterrein aan en haast me naar de verloskamers. Ik stap daar binnen en zet mijn tas neer en als ik opkijk zie ik dat Jeroen een baby vast heeft. Ik snap er even niets van, net iets meer dan een uur geleden een smsje dat ze net in het ziekenhuis zijn aangekomen en nu al een baby. Ik aarzel verder niet, pak mijn fototoestel en begin deze eerste momenten vast te leggen. Het meisje in Jeroen zijn armen is om 14.58 uur geboren en heeft de stoere naam Isa gekregen.
Ik merk dat iedereen nog een beetje overdonderd is van wat er net is gebeurd. Uiteindelijk zijn de weeën rond 12 uur echt op gang gekomen en heeft de verloskundige rond kwart voor twee besloten dat het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. De verloskundige vertelde me dat er geen sprake was van 6 cm zoals Jeroen dat tegen me zegt maar 5 cm en dat het nog dusdanig stug aanvoelde dat ze niet zo snel een baby verwachtte. In het ziekenhuis aangekomen kreeg Inge om 14.45 uur persdrang en bleek ze inderdaad volledige ontsluiting te hebben. Inge mocht om 14.50 uur gaan persen maar de verloskundige opteerde nog dat ze ook konden proberen het nog tegen te houden zodat ik nog op tijd zou zijn. Ik had inmiddels laten weten dat ik er om 15.10 uur zou zijn. Maar de oerkracht was ontzettend sterk en Inge kon niets tegenhouden. Wat een volledig nieuwe ervaring voor haar was want bij de vorige bevalling had ze geen persdrang gehad en moest ze alles op eigen kracht doen. Dus rond 14.50 uur is Inge gaan persen en binnen twee persweeën was Isa geboren om 14.58 uur. Volledig onder de huidsmeer, wat best bijzonder is voor een termijn van 41,2 weken.
Inge wordt gecontroleerd en ze blijkt nog wat te vloeien. Net als bij de bevalling van Jelle is er sprake van een klein scheurtje binnen in. Heel vervelend om te moeten hechten en als ze de keuze krijgt om Isa bij haar te houden slaat ze dat vriendelijk af zodat ze zich op de pijn kan concentreren. Jeroen knuffelt met Isa terwijl Inge haar best doet om Jeroen zijn hand fijn te knijpen. Tussendoor kijkt Inge verliefd naar kleine Isa en verwonderd zich over hoe zoiets net nog in haar buik zat en hoe het mogelijk is zoiets moois te maken. Zo lief, die directe onvoorwaardelijke liefde van de ouders. Het lukt niet direct met hechten en er wordt een verloskundige van het ziekenhuis bij gehaald en toen was het scheurtje snel gehecht.
Tijd voor de controles, de warmtelamp wordt aangezet zodat Isa uitgebreid bestudeerd kan worden door de verloskundige maar ook door papa en mama. Alles zit er op en eraan en kleine Isa weegt maar liefst 4180 gram. Er wordt getwijfeld of Isa aangekleed moet worden of niet. Maar al snel wordt de conclusie getrokken dat naakt beter is, want Meike en Jelle weten nog niet of ze een broertje of zusje krijgen en nu kunnen ze dat zelf ontdekken.
Isa mag even lekker bij mama liggen en wordt voor de allereerste keer aangelegd. Dit gaat zonder problemen en Isa is al snel lekker aan het drinken. De kraamverzorgende vraagt op een bepaald moment of de placenta weg mag. Omdat die geboren is terwijl ik er nog niet was zijn hier geen foto’s van gemaakt. Ik vraag Inge en Jeroen of ze nog foto’s willen van de placenta en dat willen ze wel. De verloskundige zorgt ervoor dat ik een paar mooie foto’s kan maken.
Inmiddels zijn Inge haar ouders ingelicht zodat die uit Zeeland kunnen vertrekken en Meike en Jelle kennis kunnen maken met hun kleine zusje. Om 16.15 uur komen ze aan en Jeroen pikt ze op in de gang. Zowel Meike als Jelle moeten even wennen, ze kijken verwonderd naar dat kleine babytje bij mama op de buik maar echt bevatten doen ze het nog niet. Inge is zichtbaar ontroerd door de ontmoeting van de oudere kinderen met Isa. Dan aan Meike de eer om onder de omslagdoek te kijken of ze nou een zusje of broertje heeft gekregen. Ze wil dolgraag een zusje dus we zijn erg benieuwd naar haar reactie. Ze is ontzettend blij en roept uit: “een meisje, dat wilde ik zo graag!”. Echt heel schattig. Opa & oma feliciteren hun dochter en wat is het geweldig om die trotste blik te zien. Ik moet stiekem een brok in mijn keel wegslikken.
Jeroen neemt Isa over en op de bank is het tijd om de baby van dichterbij te bekijken. Jelle is de eerste die een aai over Isa haar bol geeft. Meike zoekt ondertussen met de kraamverzorgende kleertjes uit voor Isa, over de roze sokken zijn ze snel uit maar welk pakje moet daar bij, best een lastige keuze. Het wordt een schattig mintgroen setje. Tijd om Isa aan te kleden, het is hectisch in de kamer en Inge geeft aan dat het best wel druk is in de kamer. Dat snappen we. Nadat Isa is aangekleed knuffelt ze nog even met grote broer en zus die voor het eerst Isa op schoot mogen nemen. Dan is het tijd om te gaan voor de visite. Inge heeft afgelopen nacht bijna niet geslapen en is moe.
Als iedereen weg is gaat Inge even douchen en wordt er ondertussen gekeken in welke kamer Inge en Isa terecht kunnen. Er wordt een nieuw bed voorgereden en Inge neemt daarin plaats en verzucht hoe heerlijk dat ligt. Inmiddels is Isa ook gaan slapen en ligt in het wiegje. Inge en Jeroen installeren zich in de nieuwe kamer, ik schiet nog wat plaatjes en we kletsen nog even na. Ook over dat ik de geboorte net heb gemist, ik heb inmiddels de verloskundige uitgebreid gesproken en die verzekerde me dat het echt niemands schuld was, het ging gewoon veel sneller dat gedacht en daarop had op geen enkele manier geanticipeerd kunnen worden. Inge zegt dat ze heel blij is dat ik dat zeg, ze neemt mij niets kwalijk en ik hun ook niets. Fijn dat we dat zo nog even kunnen bespreken, ik laat ze met een gerust gevoel achter, met een prachtige reportage op zak die ondanks het missen van moment suprême denk ik heel waardevol gaan zijn.
Lieve Inge en Jeroen, wat een rijkdom, drie prachtige kinderen. Ik wens jullie veel geluk in de toekomst, bedankt voor het vertrouwen.
Rating
