(06) 47 69 54 86info@pietersfotografie.nl
Geboortereportage Terneuzen

Een alert mannetje

Gwendolyn Pieters
 - 
mei 22 2016
 - 

Rosanne en ik ontmoeten elkaar half april tijdens een lunchafspraak. Het betreft een redelijke last-minute boeking (uitgerekende datum 24 april) dus het lukte niet om met haar partner Peter erbij af te spreken dus doen we het gewoon zo. We hebben een ontzettend gezellige lunch op een terras in Vlissingen. We kletsen honderduit over van alles en nog wat maar uiteraard ook over mijn werkwijze, haar eerdere bevalling en wensen. Aan het einde van het gesprek vraag ik haar er rustig over na te denken, het te bespreken met Peter en dat ik dan wel hoor of ik wat voor ze kan betekenen. Ze geeft aan dat dit niet nodig is, dat haar gevoel prima is en dat ze graag wilt dat ik erbij zal zijn. Wat een leuk compliment! Zo snel en spontaan beslissen.

Ik heb een cursus op haar uitgerekende datum en op die dag k rijg ik een superleuk smsje om me veel plezier te wensen vandaag. Wat geweldig lief dat ze daar aan denkt. Ze meld dat alles nog rustig is. Het wordt best wel een spannende week, Rosanne en Peter zijn op zich wel klaar voor de baby maar mijn broertje trouwt op vrijdag dus als die dag nadert wordt ik toch een klein beetje zenuwachtig. Ik zet ontzettend veel opzij, eigenlijk vrijwel alles, om bij een bevalling te zijn. Maar de bruiloft van mijn broertje laat ik natuurlijk niet schieten. Op de donderdag voor de bruiloft moet Rosanne op controle en de CTG was goed, echo ook, er was nog geen sprake van ontsluiting of baarmoedermond die aan het verweken is. Dat is voor mij een opluchting, de kans op een baby een dag later is dan iets kleiner dan wanneer er wel al tekenen van een naderende bevalling zouden zijn. Ze vertelt ook dat ze maandag ingeleid zal worden als er in het weekend niets gebeurd.

Op maandag meld Rosanne zich in het ziekenhuis en ze starten met een ballon. Daar krijgt ze wel wat krampen van maar dat kan net zo goed van de druk van de ballon zijn. Rosanne geeft aan dat ze hoopt die nacht nog te kunnen slapen.

De volgende ochtend smsen we verder, de ballon is inmiddels verwijderd en er is sprake van 3 cm ontsluiting. Op dat moment wordt er gel ingebracht en wordt het de komende uren afwachten hoe haar lichaam en de baby reageert. Om 15.00 uur krijg ik een berichtje dat er sprake is van 5 cm ontsluiting en dat de weeën elkaar goed opvolgen en pittig zijn. Ze stuurt dit berichtje nog zelf dus dat is op zich een teken dat ze nog niet helemaal in haar cocon zit. Ik besluit Peter te bellen omdat bij de vorige bevalling het bij de 5 cm nog heel lang duurde en ik op basis van dit smsje nog niet helemaal kan inschatten of het de bedoeling is dat ik al kom. Ik spreek Peter en hij geeft aan dat ik nog niet direct moet komen en dat hij me op de hoogte houdt.

Ik ga ondertussen opvang regelen voor de kinderen voor het geval ik weg moet. Ik ga gewoon doen wat ik van plan was en ga op stap met de kinderen. Ondertussen hou ik nauwlettend mijn telefoon in de gaten maar het blijft stil. Ik ontvang uiteindelijk iets na 18 uur een smsje van Peter dat de weeën nog niet doorzetten en dat ze een infuus met weeën opwekkers gaan aansluiten. Ik vraag of de ontsluiting al is gevorderd maar dat was nog niet het geval. Ik besluit te gaan eten met de kinderen, ze naar bed te brengen en de oppas te laten komen. Ik kan dan rond 20 uur in het ziekenhuis zijn in de hoop dat de opwekkers dan hun werk hebben gedaan. Peter en ik spreken af dat ik bel zodra de kinderen slapen of het al vordert en of ik moet vertrekken.

Ik bel om 19.43 uur maar Peter neemt niet op. Wel krijg ik snel een smsje dat hij zo terugbelt omdat op dat moment de ruggenprik opnieuw wordt gezet. Om 19.54 uur belt Peter terug. Er zit nog geen schot in de zaak. Rosanne had dusdanig veel pijn en de eerste gezette ruggenprik werkte niet voldoende. Ze wilde Rosanne eerst pijnvrij hebben voordat het infuus opgehoogd zou worden. Ik vraag aan Peter wat hij en de verloskundige denken. Hij zegt dat ik rustig aan moet doen omdat het zo’n vaart niet loopt. Ik ga de kinderen naar bed brengen en om 20.25 uur ontvang ik een smsje van Peter, dat het nu ineens doorzet en er sprake is van 8 cm. Wow, dit smsje was niet wat ik verwacht had. Gelukkig is de oppas er maar mijn oudste zoon is het er niet mee eens dat ik weg ga. Hij is hysterisch. Mijn oppas belt haar moeder, die woont op enkele minuten en hopelijk accepteert mijn zoon dat wel. Gelukkig doet hij dit en ik zit om 20.43 uur in de auto.

Tijdens de autorit hoop ik met heel mijn lijf en leden dat deze laatste 2 cm niet zo snel gaan als de afgelopen aantal cm’s anders zou ik wel eens te laat kunnen zijn. Het ziekenhuis is ongeveer 35 minuten rijden. In de auto schakel ik nog even met Peter zodat ik weet naar welke kraamsuite ik moet en ik gelijk door kan lopen. Dat doe ik dus ook en op het moment dat ik in de hal van de kraamsuite sta, komt Peter gelijk naar me toe. Ik ben te laat, hun zoon Senn is om 21.03 uur geboren en ik stap om 21.15 uur binnen.

Wat ontzettend jammer dat ik het net heb gemist maar ik schakel snel en ga deze eerste momenten samen vastleggen. Op dat moment vertelt Rosanne me vol ongeloof dat het ineens zo snel ging, dat ze het zelf nog niet kan bevatten. Ook het medisch personeel geeft aan dat dit niet was wat ze hadden verwacht. In een uur tijd van 5 naar 10 cm en dat met de vorige bevalling is gedachten is dit ongelofelijk. De euforie in de kraamsuite is groot. Nine, hun eerste kindje, had een slechte start en moest na de bevalling vrij snel naar de kinderafdeling omdat ze niet goed zelfstandig ademde.  Maar Senn doet het geweldig en mama, papa en Senn krijgen alle tijd om te knuffelen en te genieten. Rosanne vraagt al vrij snel of Senn niet nagekeken moest worden. Maar het personeel geeft aan dat ze alle tijd hebben om eerst elkaar te leren kennen en de controles straks wel komen. Rosanne en Peter zeggen meerdere malen tegen elkaar wat een wereld van verschil dit is met de eerste bevalling, de rust die er nu heerst ten opzichte van de lichte paniek bij de eerste bevalling. Het is een genot om dit stel zo intens te zien genieten van dit moment.

Rosanne wilt graag borstvoeding geven dus rond 21.30 uur legt ze Senn aan en wat een natuurtalent, hij drink al vrij rap gretig en krijgt er ook geen genoeg van. Senn is ook superalert en kijkt ons met heldere ogen aan. Op het moment dat Senn gewogen en aangekleed wordt vindt hij al snel zijn duim en gaat gretig door met zuigen. Papa mag daarna even met hem knuffelen maar dat was geen succes. Senn wilde weer naar mama om te drinken. Heerlijk om zo’n natuurtalent te zien en een papa en mama die zich daar volledig aan overgeven en ervan genieten.

We praten nog wat na, vooral over hoe snel het ineens ging en hoe dat iedereen verbaasde, gelukkig proef ik aan alles dat ze me niets kwalijk nemen en dat het echt overmacht was dat ik het niet gered heb. Rosanne en Peter, ik ben heel blij dat ik deze waardevolle eerste momenten met Senn mocht vastleggen, heel veel geluk met jullie mooie gezin.

 

Blog 1_Resize

Blog 2_Resize

Blog 3_Resize

Blog 4_Resize

Blog 5_Resize

Blog 6_Resize

Blog 7_Resize

Blog 8_Resize

Blog 9_Resize

Blog 10_Resize

Blog 11_Resize

Blog 12_Resize

Contact

Gwendolyn Pieters
info@pietersfotografie.nl
06-81 93 29 11
Vlissingen, Zeeland

Inspiratiemail

Zin in een dosis inspiratie in je mailbox?
Meld je dan hieronder aan.

Volg mij

4.8
Read our 35 Reviews
crossarrow-up-circle
Shopping cart0
There are no products in the cart!
Continue shopping
0
linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram