In November vorig jaar neemt Justine contact met me op. Ze is nog maar pril zwanger van haar tweede kindje en is zich aan het oriënteren op een geboortefotograaf. Bij haar eerste bevalling had ze het ook gewild maar toen was er nog niet veel aanbod in deze regio en dat wat er wel was, was niet betaalbaar op dat moment. Nu kwam ze mij tegen en mijn tarief was op dat moment nog portfolio opbouwend en daardoor leek het nu wel haalbaar. We spreken af de komende tijd even contact te houden want ze twijfelt aan de andere kant ook nog wel een beetje want ze speelt ook met het idee om het te laten filmen en ze wilt graag haar moeder bij de bevalling. Dus misschien dat het dan toch te druk wordt. Kortom stof tot nadenken.
Begin januari neem ik contact op met Justine en Kai. Ik ben benieuwd of ze al verder zijn met hun gedachten over de bevalling. De mededeling die ik toen kreeg deed de aardbodem even schudden. Bij de 20-weken echo hebben Justine en Kai te horen gekregen dat hun kindje een ernstige hartafwijking heeft en zonder ingrijpende operatie kort na de geboorte, niet levensvatbaar zal zijn. Er breekt voor het stel een moeilijke en spannende tijd aan. Met deze mededeling is dat de rustige thuisbevalling hiermee ook van de baan is en de bevalling in het Erasmus zal plaatsvinden onder begeleiding van de gynaecoloog en met de kindercardioloog stand-by.
Justine geeft in de mail aan dat ze geboortefotografie nog steeds prachtig en heel waardevol vindt maar nu niet goed weet of ze het wil en of het überhaupt kan vanwege de medische situatie van hun baby. Ik laat deze boodschap even bezinken, want ik snap dat de situatie waar Justine en Kai nu in beland zijn ontzettend heftig is en er zal ongetwijfeld heel veel op ze af komen de komende tijd. Ik geef in mijn antwoord aan dat deze keuze uiteraard helemaal aan hunzelf is maar dat wat mij betreft iedere geboorte een unieke gebeurtenis is die het waard is om op een mooie manier professioneel vast te laten leggen. Juist omdat er ongetwijfeld veel spanning om deze bevalling zal hangen is het misschien juist fijn om het te laten vastleggen, zodat ze op een later moment rustig naar kunnen kijken en alle emoties die er zijn een plaatsje te geven.
Ongeveer twee weken na mijn mail ontvang ik bericht van Justine dat mijn mail haar aan het denken heeft gezet en dat ze de geboorte graag vastgelegd wilt hebben en dat ze kennis met me wil maken. We maken een afspraak voor begin februari.
Ons kennismakingsgesprek is een fijn gesprek, in het begin niet anders dan mijn andere kennismakingsgesprekken. Ik leg mijn werkwijze uit maar we staan vervolgens uitgebreid stil bij de situatie waarin Justine en Kai zitten. Voor hun is er op dat moment nog veel onduidelijk. Ze zijn nu 1 keer in het Erasmus geweest en wat ze weten is dat de hartafwijking hun baby transpositie van de grote vaten heet. Transpositie van de grote vaten is een bouwfout van het hart. De slagaders uit het hart zijn omgewisseld: de longslagader komt uit in de linkerkamer, de aorta is aangesloten op de rechterkamer.. Door een transpositie van de grote vaten komt het zuurstof uit de longen niet in het lichaam terecht. Voor de geboorte is dit geen probleem, omdat de baby zuurstof krijgt via de moeder. Net na de geboorte stroomt er nog even voldoende zuurstofrijk bloed naar het lichaam. De verbindingen die dit mogelijk maken sluiten kort na de geboorte. Hun zoon zal na de bevalling eerst moeten aansterken en dan binnen 2 weken na de bevalling geopereerd moeten worden.
(meer informatie: https://www.hartstichting.nl/aangeboren-hartafwijkingen/transpositie-van-de-grote-vaten )
Wat betreft de bevalling en de periode daarna is het nog allemaal erg ongrijpbaar en ze hopen bij de volgende afspraak meer duidelijkheid te krijgen. Ze geven in ieder geval aan dat ze graag willen dat indien mogelijk ik de geboorte van hun baby vastleg. Ik voel me altijd vereerd als ik het vertrouwen krijg om bij zo’n intieme gebeurtenis te zijn maar nu helemaal. Echt heel erg bijzonder.
In april hebben we weer even contact. Justine en Kai zijn druk bezig met aftellen. Ze krijgen binnenkort de sleutel van hun nieuwe huis. De inleiding van hun baby is inmiddels gepland op 9 mei. Ze is dan 39 weken. De baby groeit goed en is inmiddels 2700 gram en wordt rond de geboorte rond 3300 gram geschat en dat is prima. Ze geeft ook aan erg uit te kijken naar de bevalling, ze vond het bij het Manue, hun eerste kindje, een bijzondere en intense ervaring. Ze ziet wel erg op tegen de periode die daarna komt, wat logisch is want ze weten totaal niet wat ze te wachten staat. Ze vertelt me ook dat ze besproken heeft dat er een fotograaf aanwezig zou zijn. Dit was helemaal geen probleem, het ziekenhuis gaf aan dat de bevalling in alle rust en naar hun eigen wensen zal plaatsvinden. Ze vinden het belangrijk dat de baby in alle kalmte geboren wordt, omdat dit hem de beste start zal geven. Erg fijn om te horen dat ze er zo in staan en dat ik welkom ben. En ook erg fijn dat de bevalling zo natuurlijk benaderd wordt en dat er ruimte is voor rust en de wensen van Justine en Kai. De baby zal zelfs, als zijn gezondheid dit toelaat, ook even bij mama mogen liggen.
Vrijdag 6 mei ontvang ik een berichtje van Justine dat de inleiding gepland staat voor maandag 11.00. Dit kan die dag nog verzet worden als er onvoldoende ruimte is op de kinderafdeling. Justine geeft aan dat ze hoopt dat de bevalling van het weekend uit zichzelf begint maar dat blijkt niet het geval. Ook worden ze niet afgebeld maandagochtend dus om 9.30 uur ontvang ik een berichtje dat ze naar het ziekenhuis zijn vetrokken. Voor de omgeving helden ze de datum van inleiden in het midden om spanning voor hen te voorkomen.
Daar aangekomen blijkt ze inmiddels 3 cm ontsluiting te hebben en is een ballon niet nodig. De baarmoedermond is echter nog niet goed verstreken, dus is er een pilletje ingebracht die dat zou moeten stimuleren. Verder is het dus afwachten. Rond 13.00 uur krijg ik een smsje dat er nog geen weeën activiteit is, dat het wel rommelt maar niets noemenswaardigs. Om 16.30 uur blijkt Justine nog steeds 3 cm te hebben. Op de CTG is inmiddels wel wat weeën activiteit te zien dus ze krijgt geen nieuw pilletje meer, wel strippen ze haar op dat moment. Ik merk in de smsjes dat ze het rustig aan oppakken en echt Justine zelf de tijd willen geven om de bevalling op gang te laten komen, heel erg fijn.
Om 19.30 uur is er sprake van 3,5 cm ontsluiting. Justine wilt liever geen weeën opwekkend infuus en dus wordt afgesproken dat ze nog 2 uur heeft om het te laten vorderen. Ik hoor verder niets en besluit rond 21.30 zelf alvast wat slaap te pakken en ga naar bed. Ik wordt net iets na tienen gebeld door Kai dat er besloten is dat ze de vliezen gaan breken en dat dan na een uurtje het infuus wordt aangesloten. Ik ben direct klaarwakker en geef aan dat ik in de auto spring.
Ik kom om 23.35 aan in de parkeergarage en ga op zoek naar de verloskamers. Wat een indrukwekkend gebouw zeg, zeker in de nacht als er geen activiteit in de gangen is. Ik moet even zoeken maar om 23.45 uur stap ik de verloskamer in. Er heerst een serene rust. Justine ligt op bed en vangt heel goed de weeën op. Ze begint met kletsen en vertelt dat ze 4 cm ontsluiting heeft en ze de vliezen nog niet hebben gebroken. Ze heeft tijdens een wee wel last van gekletst in de kamer dus ze zegt dat ze haar hand zal opsteken als er een wee komt en of we dan stil willen zijn. Uiteraard!
Kai gaat ondertussen wat te snoepen halen en biedt aan om ook iets voor Justine mee te nemen. Dit slaat ze af want ze heeft nu al af en toe het gevoel dat ze moet overgeven. Kai zegt dat ze dan gewoon moet overgeven want misschien lucht het wel op. Dit gevoel klopte ook want even later moet ze overgeven en het lucht inderdaad op.
Justine besluit dat van houding wisselen misschien wel prettig is en gaat op de yoga bal zitten. Ze zit tijdens een wee volledig in haar cocon en ze is erg geconcentreerd. De weeën zijn niet lang, een seconde of 30 maar zijn wel serieus. Het hebben van korte weeën is herkenbaar voor haar, bij haar eerste kindje duurde een wee ook maar zelden langer dan 30 seconden. Je merkt dat ze echt goed in contact is met haar lichaam want ze geeft aan dat ze het hoofdje letterlijk dieper voelt zakken. Prachtig om te zien. Ze zegt tegen Kai dat hij best wel even zijn ogen mag dicht doen. Dat probeert hij wel maar echt slapen doet hij niet.
Rond 00.30 uur gaat Justine even douchen. Op het moment dat Justine staat te douchen komt de gynaecoloog binnen (er heeft een dienstwisseling plaatsgevonden) zich voorstellen. Daarna neemt de arts even de tijd om Kai en mij te vertellen hoe straks de situatie er ongeveer uit komt te zien als het kindje geboren wordt. Ze laat ons de ruimte zien die direct aan de verloskamer grenst maar nu nog niet te zien is omdat de deur geblindeerd is. Hier zal tijdens de persfase het medisch team klaar gaan staan die zich zal ontfermen over de baby. Tijdens de persfase gaat ook de blindering naar boven en kunnen we vanuit de verloskamer die ruimte in kijken. Maar kan men ook vanuit die ruimte naar de verloskamer kijken. Geluiden kunnen we niet van elkaar horen dus het medisch personeel zal met handgebaren met elkaar communiceren. Als de baby het goed doet mag hij even bij mama op de borst liggen. Daarna gaat hij naar de kamer hiernaast om nagekeken te worden. Als hij stabiel is gaat hij in de couveuse en mag dan nog eventjes naar mama terug. Daarna mogen Kai en ik mee naar de intensive care waar de baby uitgebreid onderzocht zal worden door de kindercardioloog. Dit scenario is natuurlijk volledig afhankelijk van hoe de conditie is van de baby na de geboorte. Het is een fijn gesprek en goed om zo even stil te staan bij wat er na de bevalling ongeveer zal gebeuren.
Justine komt op het gemakje van onder de douche. Ze heeft echt een hele mooie buik en is nog heel erg zelfredzaam, ze droogt haar eigen voeten en kleedt zichzelf redelijk soepel aan. Dat kunnen niet alle zwangere vrouwen zo ver in hun zwangerschap. Dan gebeurt er iets geks, de klok die boven het bed hangt slaat op hol. De grote wijzer gaat als een gek rondjes draaien en voor we het weten zijn we ineens 12 uur verder. Heel gek, maar de verpleegkundige legt me uit dat er iets mis is met de klokken en rond 1.00 uur een rondje van de zaak doen. Hij wordt weer goed gezet zodat we straks de geboortetijd wel juist hebben. Om 01.30 uur vinden er controles plaats, het hartje van de baby doet het prima maar de ontsluiting vordert niet echt, 4 cm. In overleg wordt besloten dat het tijd is om de vliezen te breken.
Dit gebeurt om 01.40 uur. De arts vraagt aan Justine hoe het met haar gaat, je kan aan Justine zien dat ze even uit het veld geslagen is en ze benoemt ook dat de 4 cm haar echt even tegenvallen. Ze wordt op dat moment aangesloten op de CTG en ook haar hartslag wordt aangesloten. Vrijwel direct worden de weeën stukken heftiger en om 01.55 roept ze tegen Kai dat hij nu echt niet meer mag gaan slapen.
Rond 02.10 komt de arts even meekijken met de monitor en ze legt uit dat het volgens het boekje gaat. Ze legt uit dat je kan zien dat tijdens een wee de hartslag van Justine omhoog gaat en die van de baby iets omlaag. En dan na de wee de hartslag van de baby zich weer netjes hersteld.
Om 02.30 uur wilt Justine een nat washandje om op haar hoofd te leggen. Dit is niet direct voorhanden dus krijgt ze natgemaakte papieren handdoekjes. Dit is totaal niet prettig en ze eist iets anders. Dus wordt er een kleine handdoek natgemaakt en dat is stukken prettiger. Justine heeft het echt een stuk pittiger nu en om 02.50 lijkt het op een hoogtepunt te zijn aangekomen. Ze kreunt nu echt hardop mee terwijl ze daarvoor in stilte de weeën opving. Ze excuseert zich zelfs voor het geluid dat ze maakt. Nergens voor nodig natuurlijk.
En ja hoor, bij controle blijkt dat ze inderdaad volledig ontsluiting heeft. Dat is snel gegaan. Ze mag gaan persen en dat is even schakelen maar dat doet ze prima. We horen stemmen op de gang en dat blijkt het medisch team te zijn dat zich klaar gaat maken voor de baby in de kamer naast ons. De blindering gaat inderdaad omhoog en alles wordt in die kamer gereed gemaakt. Het persen gaat heel goed, wel wordt er een knip gegeven maar dan is hun zoon er, het is 03.10 uur. Ik heb niet precies meegeteld maar met een perswee of 4 was hij er. Sejara is zijn naam en hij mag inderdaad even bij mama op de borst liggen. Omdat de navelstreng wat aan de korte kant is mag Kai snel de navelstreng knippen en kan Sejara wat dichter bij mama liggen.
Dan gaat het snel, Sejara moet naar de andere kamer om gecontroleerd te worden. Ik ga met Kai mee. Sejara heeft wat moeite met zijn saturatie, dus om voldoende zuurstof in zijn bloed te krijgen. Hij krijgt dus vrij snel een kapje met wat extra zuurstof, verder worden er allerlei slangetjes aangesloten. Op dat moment wordt er vrij weinig aan ons uitgelegd en kunnen wij niet veel anders dan toekijken. Ik zie dat Kai het erg moeilijk heeft. Het is ook heel wat om je pasgeborene met zoveel toeters en bellen te zien liggen. Bovendien is er nog geen comfortabel gevoel bij de conditie van Sejara. Wat ik wel heel fijn vindt om te merken is dat er bij het medisch personeel geen paniek is, ze zijn heel kalm en rustig.
Ik ga op verzoek van Justine nog even terug de verloskamer in. Ze wilt heel graag een foto van de placenta. Geen probleem natuurlijk. Daarna ga ik weer terug naar Sejara en op een bepaald moment wordt Sejara in de couveuse gelegd en mag hij heel even naar mama toe. Daarna moet Sejara mee naar de kinderafdeling voor verder onderzoek. Kai en ik volgen. Hier wordt weer het zuurstofkapje opgezet en ondertussen start de kindercardioloog het onderzoek naar het hart van Sejara. Omdat Sejara het lastig blijft hebben qua zuurstofgehalte in zijn bloed wordt besloten dat hij geïntubeerd zal worden. Omdat dit niet prettig is om te zien krijgt Kai de keuze om op de gang te wachten of in de tussentijd naar Justine te gaan. Ze bellen dan zodra ze weer terug mogen bij Sejara. Omdat Justine al die tijd ook ligt te wachten besluit Kai dat hij naar haar terug wilt en laat zijn nummer achter op de kinderafdeling.
Terug op de kamer bij Justine (inmiddels is het 04.20 uur) wilt ze natuurlijk graag weten hoe het met haar zoon is. Op dat moment wordt alle spanning Kai ook even teveel en laat hij zijn tranen de vrije loop. Justine schrikt hier van en lijkt te denken dat het slecht nieuws is. Zo goed en kwaad als het kan vertelt Kai hoe het ervoor staat. Dat Sejara op dat moment geïntubeerd wordt maar dat er verder nog niets duidelijk is over zijn verdere conditie.
Justine gaat even douchen zodat ze zo mee kan naar Sejara. Als ze uit de douche stapt komt net de kinderarts binnen. Hij wacht even op de gang en zodra Kai en Justine er klaar voor zijn komt hij verslag uitbrengen. Het intuberen was gelukt maar hij legt uit dat de kindercardioloog vastgesteld heeft dat het gaatje in het hart iets te klein is en dat er een ballonkatheter ingebracht wordt op dat moment. Een ingreep waar Kai en Justine al op voorbereid waren en waarover pas na de geboorte over besloten zou worden. Afgesproken wordt dat ze bellen zodra ze naar Sejara toe mogen.
Ik overleg met Justine en Kai wat ze willen, of ze willen dat ik blijf en dat ik nog foto’s maak als ze weer naar Sejara toe mogen. Ze besluiten dat ik naar huis toe kan gaan, de belangrijke momenten, de eerste kennismaking is vastgelegd. Ik neem afscheid van ze en zelf verhuizen ze naar een andere kamer waar ze de rest van de nacht kunnen doorbrengen.
Ik ben blij dat het nog nacht is en het rustig is op straat. Ik moet ook echt even tot mezelf komen, wat een dubbele gebeurtenis. De geboorte van een nieuw leven, de blijdschap op de gezichten van de ouders na de eerste blik op hun tweede zoon. Maar vrij snel daarna de zorgen en de onzekerheid. Het is niet te bevatten waar deze ouders door heen gaan. Maar wat ik wel gezien heb is de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar en hun zoon en ik hoop met heel mijn hart dat dit lieve mooie mannetje de kracht heeft om dit alles boven te komen. Justine en Kai, ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik dit voor jullie mocht doen en ik hoop dat dit verhaal en foto’s jullie zal helpen met alles een plekje geven.
Benieuwd hoe het met Sejara gaat? De ouders schreven mij dit:
"Nadat Gwendolyn weg ging, ging het eigenlijk snel slechter met Sejara. Het plaatsen van het ballonnetje (de rashkindprocedure) lukte niet. Waardoor er werd besloten om hem als laatste redmiddel aan te sluiten op de ECMO. Dit is een apparaat wat het bloed buitenom het lichaam voorziet van zuurstof. Een heftig apparaat wat veel complicaties met zich mee brengt maar wat wel Sejara zijn leven redde. We mogen om half 11 naar hem toe. Het is een vreselijk zicht om je baby aan zoveel slangen te zien. Zo hulpeloos. De artsen vertellen ons dat zijn toestand zeer kritiek is en dat ze hem zo spoedig mogelijk willen opereren. 3 dagen later wordt hij geopereerd. Een lange en spannende dag voor ons. Ruim 10 uur zijn ze met hem bezig. Maar dan komt het verlossende telefoontje. De operatie is geslaagd. We mogen naar hem toe. Sejara blijkt een echte vechter. Hij hersteld snel en iedere dag heeft hij wel een slangetje minder. Na ruim een week mogen we hem eindelijk vasthouden en mag ik hem zelfs voor het eerst aanleggen. Een bijzonder moment. Al die tijd heb ik gekolfd om mijn borstvoeding op gang te brengen en om ervoor te zorgen dat Sejara via de sonde mijn melk kon krijgen. Hij hapt gelijk aan maar na een paar slokjes is hij al erg moe. Het begin is er. Na 6 dagen mag hij al van de IC en naar de gewone kinderafdeling. Zijn herstel verloopt goed. En langzaamaan drinkt hij ook steeds meer en beter uit de borst. Na 3 weken drinkt hij al volledig aan de borst en hoeven we geen voeding meer via de sonde bij te geven. Na precies 4 weken mag hij dan eindelijk naar huis. Gezien zijn slechte start is dat heel snel. Hij is echt door het oog van de naald gekropen. Inmiddels zijn we al 3 weken thuis en het gaat goed met hem. Hij groeit goed en is een heerlijk vrolijk ventje. Zijn grote broer vindt hem reuze interessant en andersom ook. Hij moet regelmatig op controle in het Sophia, ze houden hem goed in de gaten. Maar de artsen zijn tot nu toe tevreden over hoe hij het doet. Hopelijk zijn de grote littekens op zijn borst en in zijn nek het enige wat hij er aan over houdt. De tijd zal het leren. Wij zijn ontzettend dankbaar dat hij nog bij ons is. Ons hartenkindje."
En als afsluiting twee foto's van de kleine vechter uit de privé collectie van de ouders:
Rating
