Een cadeau vol liefde en verdriet
Het verlies van Sebas kwam enorm plotseling en veel te vroeg. Hij liet drie jonge kinderen achter, en zijn geliefden bleven in diepe rouw. Vrienden vonden het belangrijk om deze kostbare en verdrietige momenten vast te leggen en regelden mijn aanwezigheid als afscheidsfotograaf. Ze betaalden mijn diensten als een dierbaar cadeau – een geschenk dat je liever niet geeft, maar dat onschatbare waarde heeft voor de nabestaanden.
Thuis, dichtbij zijn gezin
Sebas verbleef in de week van het afscheid thuis, dicht bij zijn gezin. Hier begon mijn reportage, met onder andere de kistsluiting. Dit moment zal me altijd bijblijven: de kamer vol met vrienden, maar het was zijn weduwe die geheel alleen, maar toch omringd door liefde, de kist sloot. Het was een eenzame handeling, maar gevuld met warmte en kracht. Als fotograaf was het mijn uitdaging om zoveel mogelijk op de achtergrond te blijven en toch deze kwetsbare handeling zorgvuldig vast te leggen, alsof ik onzichtbaar door de kamer bewoog.
Een intense dienst
Tijdens de dienst droegen de dochters speciaal voor hun vader een t-shirt met zijn foto erop. Het afscheid was intens, en de verslagenheid was op elk gezicht zichtbaar. Voor mij als fotograaf was het een extra zware uitvaart om vast te leggen, omdat ik veel mensen in de zaal kende en Sebas een leeftijdsgenoot was. Het zien van mannen van dezelfde leeftijd in tranen raakte me diep. Dit maakte de reportage persoonlijker en zwaarder, maar ook des te belangrijker om de herinnering vast te houden.
Kinderen, zo aardend
Na de dienst, tijdens het samenzijn, waren de kinderen zo vrij en aardend. De kinderen, die eerder nog zo verdrietig waren, speelden al snel weer met elkaar. Het was ontroerend om te zien hoe snel kinderen schakelen tussen verdriet en vrolijkheid. Terwijl de volwassenen nog diep verdrietig zijn, waren de kinderen heerlijk vrij aan het spelen. Een mooie spiegel en leerschool voor de volwassenen.
Een waardevol laastst moment
Na de dienst volgde een samenzijn bij het crematorium, maar vrienden gingen ook nog mee naar huis om een laatste eer aan Sebas te bewijzen. In eerste instantie was er geen plan om dit vast te leggen, maar ik vroeg toch even of ze het zeker wisten. Gelukkig mocht ik erbij zijn om dit dierbare moment te fotograferen. Ze staken een sigaar op en brachten een proost uit op Sebas. Het was een intieme afsluiting het afscheid en van de reportage, een moment dat zijn leven eerde op een manier die perfect bij hem paste.
Meer dan alleen technische vaardigheden
Afscheidsfotografie vraagt om meer dan alleen technische vaardigheden. Het vergt een stille aanwezigheid, een empathisch aanvoelen van emoties, en flexibiliteit op de dag zelf. Als een ‘ninja’ beweeg je door de kamer, zonder het moment te verstoren, maar toch alles vastleggend wat belangrijk is voor de familie. Daarnaast moet je invoelen op wat de familie nodig heeft, en flexibel inspelen op de situaties. Het is een emotioneel beladen taak, maar een die enorme betekenis kan hebben voor de nabestaanden.
Ik schreef er een blog over, waarom je afscheidsfotografie beter niet aan een bekende kan overlaten.