Ontroerd was ik door de reactie van Marlène. Ze had met tranen in haar ogen mijn mail gelezen waarin ik haar liet weten dat ze was uitgekozen voor een reportage.
Ze had haar broer opgegeven omdat hij altijd voor haar en hun familie had klaar gestaan, wanneer het ook nodig was.
Het was best wel even spannend omdat haar broer snel vermoeid is en hij die middag ook al onverwacht bezoek had gehad. Het was dus ook een korte reportage, maar zeker niet minder waardevol! Hoe waardevol bleek enkele weken later, toen ik het berichtje gekregen dat haar broer was overleden.
Kijk maar eens naar deze foto’s, een mooie herinnering voor altijd. Dankbaar dat ik dit met jullie mag delen.
