Vandaag heb ik een afspraak in Roosendaal met een uitvaartondernemer. En toen ik daar heen ging, dacht ik ik nog, straks belt ze tijdens de afspraak. En ja hoor! Om 13.15 uur ging de telefoon, Sofie, dat het serieus aan het rommelen is. Ik hoor het even aan en maak op het gemakje de afspraak af. Om 13.49 uur zit ik weer in de auto en bel ik terug, het lijkt wel echt begonnen te zijn en aangezien ik nergens naar toe hoef besluit ik om alvast naar ze toe te gaan. Ik kan ook daar prima werken.
Daar aangekomen lijkt het wel echt begonnen te zijn maar tussen de weeën door kan ze echt nog wel lekker kletsen. We regelen tussendoor even een oplader zodat ik niet straks met een lege laptop zit, we kletsen wat en op den duur besluiten Pieter en Sofie om even een stukje te gaan wandelen. Sofie is ook echt te onrustig om te zitten. Als ze terug komen delen ze mede dat de verloskundige straks even langs komt.
Om 16.20 uur komt de verloskundige even langs om een plan te maken en even een beoordeling te doen van hoe het er nu voor staat. Je zal het altijd zien, als die er is vallen de weeën weg, er komt er af en toe wel 1 maar het duurt lang tussendoor en heel hevig zijn ze niet. Ze gaan naar boven voor het onderzoek en het eind van het liedje is dat het kan vriezen of het kan dooien. Ze heeft in ieder geval 3 cm maar de weeën zijn gewoon nog niet zo heftig als ze zouden moeten zijn. Maar goed, dit zou ook elk moment kunnen veranderen en dan kan het snel gaan. Er word in ieder geval besloten dat James word opgehaald van de kinderopvang en na het eten naar de oppas gaat. Ik heb besloten dat ik het fijner vind om te blijven slapen want terug rijden naar Zeeland, onrustig slapen omdat je toch verwacht uit bed gebeld te worden, dat zie ik niet zitten.
We eten gezellig met elkaar en aangezien Sofie nog best wat eet is dat een teken dat de bevalling nog niet in volle hevigheid bezig is. Al moet ze tussendoor zeker wel flink wegpuffen. James wordt na het eten opgehaald en Sofie gaat lekker in bad. Ik klets nog wat met Pieter en besluit lekker op tijd naar bed te gaan, nog even een serietje kijken in bed en zorgen dat ik alvast wat slaap pak.
Rond een uur of 4 in de nacht word ik wakker en hoor ik behoorlijk wat stemmen beneden. Ik besluit even te gaan kijken. Het blijkt de verloskundige te zijn, Sofie is al heel de nacht wakker en de weeën zijn redelijk contant, nog zeker niet krachtig en regelmatig genoeg. Ze gaan even inwendig onderzoeken omdat Sofie het toch wel fijn vind om te weten wat de status is. Ik ga dus weer terug naar de logeerkamer. Daarna komt Sofie even een update geven, die is helaas nog steeds hetzelfde, dat schiet dus niet echt op. Ik ga nog even slapen en Sofie gaat even rusten. Ik zet de wekker om 7 uur want dan ga ik toch maar terug naar Zeeland.
Ik ga dus terug naar Zeeland rond 8 uur en rij direct door naar mijn werk bij Poppedamme. Kan ik toch nog even een paar uurtjes werken meepakken. Ik ben toch wel wat onrustig en let enorm op mijn telefoon. Rond 11 uur belt Sofie om te laten weten dat de verloskundige toch nog even komt kijken, niet dat de weeën enorm zijn veranderd maar ze word toch best wel moe na een nacht niet slapen. Een uurtje later belt een onbekend nummer! Niet heel handig maar ik was gelukkig net op tijd met opnemen. Het is Pieter die laat weten dat ze naar het ziekenhuis gaan, ontsluiting is niet enorm toegenomen, slechts 4-5 cm, maar omdat Sofie erg moe begint te raken gaan ze de vliezen doorprikken. Ik druk ze op het hart dat ze dat zo lang mogelijk moeten uitstellen omdat het dan best wel eens snel zou kunnen gaan.
Ik spring in de auto en rij richting Breda, niet in een haast overigens want ik heb er alle vertrouwen in dat ik gewoon op tijd ben. Op het parkeerterrein belt Pieter mij, mijn hart slaat over. Ik heb het toch niet gemist!!!! Maar nee er was nog geen baby maar de vliezen zijn wel doorgeprikt en de weeën zijn ineens heel hevig. Ik druk Pieter op het hart dat ik er met een paar minuten ben. Ik stap iets voor 13.00 uur de verloskamer in en tref Sofie inderdaad vol in de weeën aan. Pieter kan niet zoveel doen en zit aan het voeteneind te kijken. Iets na 13.00 verzucht Sofie dat ze hoopt dat dit persweeën zijn want ze houdt het niet goed meer vol.
Om 13.13 uur geeft Sofie aan dat ze echt niet meer wilt. De verloskundige verzekert Sofie dat ze het geweldig doet en dat dit echt het laatste stukje is. Sofie wilt graag dat ze dit beloofd. En dan gaat het inderdaad mega snel. De verpleegkundige die knikt op den duur tussen Sofie haar benen, en ja hoor, we zien gewoon ineens haartjes! Wow, dat ging mega rap en om 13.21 is er een prachtig meisje geboren. Althans door alle commotie is dat nog niet gelijk gecheckt maar een paar minuten na de geboorte vraagt de verloskundige of we zeker weten dat het een meisje is, Fleur wordt dus even opgetild en ja hoor een meisje! Ook word gevraagd wat de naam is, Fleur dus.
Dan is het tijd om bij te komen en even te genieten van dat kleine, prachtige meisje. Althans klein, ze ziet er uit als Hollands glorie 😉 haha, neet hoor, maar ze is niet perse klein en dat blijkt ook als ze word geworden, een kleine 8 pond! De testjes mogen aan het voeteneind van Sofie plaats vinden, fijn want dan heb ik mooi licht en kan Sofie ook goed meegenieten.
Daarna word ze aangekleed door Pieter met hulp van de veprleegkundige. Wat is dat dan weer klein en onwennig. Maar het gaat allemaal goed en Fleur ligt even lekker bij papa. Er worden belletjes gepleegd (helaas neemt de moeder van Sofie niet op en moet Sofie heel wat belletje plegen voordat ze haar uiteindelijk aan de telefoon heeft), aangifte gedaan (althans een poging tot want het systeem werkt niet goed) en een eerste flesje gegeven. Bij het temperaturen bleek helaas dat de temperatuur van Fleur te laag was, kortom buidelen met mama om die temperatuur weer op te krikken, dit lukt maar met een uurtje is het net nog niet hoog genoeg, dus nog maar even verder buidelen.
Uiteindelijk krijgen we groen ligt om naar huis te gaan en uiteraard ga ik mee om de eerste ontmoeting met James vast te leggen. We moeten best wel even wat geduld op brengen en ik zie het prachtige ligt helaas achter de horizon verdwijnen. Maar goed, dat maakt niet uit want mijn camera’s kunnen gelukkig heel wat aan. James moest even wennen, verschool zich achter papa zijn been, maar al vrij snel ging hij Fleur aaien en hij had een heel lief cadeautje voor haar meegenomen. Wat ontzettend schattig. Tijd voor mij om ze alleen te laten en te laten wennen aan deze nieuwe gezinssamenstelling. Wat een bizarre 24 uur maar wat is het goed gegaan! En een nichtje rijker, wat een rijkdom!
*** de namen in dit blog zijn vervangen door fictieve namen vanwege privacy overwegingen ***
Rating
