Desy en Ronald reageerde op mijn oproep voor een gratis geboortereportage. Hun uitgerekende datum van 8 april komt al snel dichterbij dus we plannen een kennismakingsgesprek. We ontmoeten elkaar bij mij thuis en we hebben een gezellige ontmoeting. De zwangerschap loopt erg voorspoedig en het lijkt erop dat de kleine man het ontzettend naar zijn zin heeft in Desy haar buik. Want de verloskundige heeft al laten vallen dat ze niet moet verwachten dat die kleine zich voor de uitgerekende datum zal melden.
Op 2 april krijg ik een berichtje dat ze veel last heeft van menstruatie-achtige krampen. Maar niets wat doorzet dus waarschijnlijk oefenweeën. De controles bij de verloskundige zijn allemaal prima, er zit dus niets anders op dan afwachten. De dagen erna houden we contact via de app. Op 9 april toch weer een berichtje met dat er weer veel krampen zijn en zelfs wat bloedverlies. Mijn spullen staan klaar dus ik ben er klaar voor. Maar het blijft nog steeds rustig. Op vrijdag 14 april wordt er een poging gedaan tot strippen door de verloskundige maar dat lukte niet, het hoofdje zat nog te hoog. Desy reageerde wel sterk op de aanrakingen maar wederom afwachten.
Die nacht, van vrijdag de 14e op zaterdag de 15e ontvang ik rond 3.00 uur ’s nachts een telefoontje dat er sprake is van weeën. Desy belt me zelf en klinkt nog vrij rustig maar verzekerd me dat ze best wel hevig zijn. De verloskundige is onderweg. Ik zeg dat ik nog even wat probeer te slapen en dat ze me op de hoogte moeten houden. Ik krijg een uurtje later een appje dat de baarmoedermond nog te ver naar achteren ligt en dat ze moeten wachten op sterkere weeën. Rond 5.30 uur wordt ik gebeld, dat de weeën dusdanig heftig zijn dat de verloskundige ze liever in het ziekenhuis heeft en dat ze daar dus naar toe vertrekken. Ik ben inmiddels klaarwakker dus zeg ze dat ik op het gemakje ook ga aankleden en ontbijten en dat ik dan waarschijnlijk ook richting het ziekenhuis kom. Ik heb een lege agenda die dag en mijn vriend is thuis voor de kinderen, dus dan ga ik gewoon lekker in het ziekenhuis werken en ben ik dichtbij voor het geval het doorzet.
Drie kwartier later ontvang ik een appje dat er nog maar sprake is van 1 cm. Ze mogen weer naar huis om in alle rust de weeën te laten doorzetten. Ik ga ondertussen gewoon met mijn gezin de dingen doen die we anders ook zouden gaan doen. Dan krijg ik rond 11.00 uur een telefoontje, maar niet van Desy of Ronald, maar van een uitvaartondernemer met wie ik samenwerk. Of ik een uur later nog de mogelijkheid heb om een uitvaart te gaan fotograferen. Het is een uitvaart die ik erg graag wil doen dus ik besluit Desy en Ronald te bellen om te vragen hoe het ervoor staat. Het blijkt nog hetzelfde te zijn. Ik spreek met ze af dat ik de komende uren niet bereikbaar ben. Gelukkig snappen ze dit en hebben we dit ook van te voren af gesproken, dat is het risico van een gratis geboortereportage. Dat in dit soort gevallen het mogelijk is dat de reportage niet door zou gaan. Ik zet mijn telefoon uit en concentreer me op de taak die voor me ligt. Rond 16.00 uur zet ik mijn telefoon aan en zie ik dat ik een berichtje van Desy heb van 13.00 uur dat ze terug naar het ziekenhuis zijn, er is nog steeds sprake van 1 cm ontsluiting maar omdat ze uitgeput raakt. Rond 15.00 wordt er gekeken wat dan de ontsluiting is, is die dan nog niet of weinig gevorderd zal Desy een pijnstiller krijgen om wat te kunnen rusten. Ik heb met haar te doen, al ben ik wel blij dat er nog geen baby is, want nu is er een grote kans dat ik de geboorte van hun kleine man toch kan vastleggen. Ik ga naar de condoleance om nog enkele beelden van dat moment te maken en ben rond 17.30 uur thuis.
Ik heb weer even contact met Ronald en Desy heeft inderdaad pijnstilling gekregen en is nog aan het rusten. Na het rusten worden de vliezen gebroken in de hoop dat dat gaat helpen. Omdat mijn ervaring is dat het na het breken van de vliezen, na zo’n lang voortraject, opeens snel kan gaan, ga ik eten met mijn gezin en vertrek ik rond 19.00 uur naar het ziekenhuis. Ik weet dat ze net de vliezen hebben gebroken en er sprake is van 4 cm. Ik ben om 19.30 uur in de verloskamer en tref Desy inderdaad vol in de weeën aan. Ze is wel erg moe, ze wil graag in een staande houding haar weeën opvangen maar dat blijkt nogal pittig te zijn door de vermoeidheid en de pijnstilling. Tussen de weeën door heeft Desy zeker nog wel praatjes en ze informeert zelfs hoe de uitvaart was. Maar als er weer een wee komt heeft ze daar behoorlijk haar concentratie voor nodig. Tegen 20.00 uur probeert ze wat te wisselen van houding, onder andere zitten op de stoel maar dat lukt niet. Ze besluit te gaan liggen. Ze puft echt supergoed mee met de weeën maar daar tussen zit zeker ook nog pauze momenten. Om 20.40 uur komt de verloskundige en Desy heeft het zwaar, ze krijgt de weeën bijna niet meer weg gepuft. Als er op dat moment nog steeds 4 cm ontsluiting wordt gemeten zie je dat de moed haar in de schoenen zakt. Ze heeft moeite om zich te herpakken maar met coaching van de verloskundige zit ze snel weer in het juiste ritme.
Zelf heb ik het even moeilijk. Het was toch wel een erg pittige dag met de uitvaart die ineens onverwacht op mijn pad kwam. Ik geef aan ik even een rondje ga lopen en een frisse neus ga halen. En dat ze me vooral moeten Appen als er iets veranderd. Nog geen half uur later, om 21.20 uur krijg ik een appje van Ronald, 8 cm! Wow dat is ineens snel gegaan. Ik besluit direct terug te gaan naar de verloskamer. Daar binnen gekomen is het duidelijk heel serieus. Dit is geen vrouw met ontsluitingsweeën maar een vrouw met persweeën. En dat klopt, tien munten na het appje van 8 cm blijkt er sprake van volledige ontsluiting en mag ze actief mee gaan persen. Na nog geen 12 minuten persen, om 21.42 wordt er een gezond jongetje geboren! Wow, dat hadden we even niet zien aankomen een uur daarvoor. Ongeloof en opluchting bij Desy en Ronald maar vooral genieten van een mooi mannetje die bij Desy ligt. Hij krijgt de naam Max.
Daarna begint het bewonderen van de kleine Max. Desy wilde graag de navelstreng laten uitkloppen en dat duurt best een tijdje, Desy grapt dat hij moeilijk mama kan loslaten en het vast een mama-kindje wordt. Max doet een dappere poging om de borst te vinden en poept ondertussen mama onder. Max wordt aangekleed en Desy een beetje schoongemaakt door Ronald. Na een uurtje wordt de familie ingelicht en de ouders van beide kanten haasten zich naar het ziekenhuis om het nieuwe wereldwonder te aanschouwen.
Wat een genot om grootouders hun kleinkind voor het eerst te zien bewonderen en te knuffelen. Ik maak van deze taferelen nog foto’s en dan is het tegen twaalven ook voor mij tijd om naar huis te gaan. Wat een prachtige, dubbele dag. Twee mooie, betekenisvolle reportages mogen maken. Leven en dood, zo dicht bij elkaar op een dag. Wat heb ik toch een prachtig beroep en wat ben ik dankbaar.
Lieve Desy en Ronald, bedankt dat ik bij de geboorte van Max mocht zijn. Veel geluk met elkaar!
Rating
