“wat zijn voor jou de heftigste momenten? Die momenten dat je het zelf niet droog kunt houden?” Een mooie vraag die ik kreeg via mijn Social Media kanalen.
Elk afscheid is pijnlijk
Elk afscheid is pijnlijk en brengt enorm veel hartzeer. Afscheid nemen is rauw, of iemand nu 93 jaar oud is of 4 jaar jong. Ik word geraakt door het delen van de herinneringen, door de unieke manieren waarop iemand geëerd wordt, door de tranen die vloeien. En natuurlijk, als moeder raakt het me als ik een afscheid van een kindje mag vastleggen, maar zoals ik altijd zeg: het draait niet om mij die dag. Ik ben er voor de familie, de familie die afscheid neemt. De familie die- juist door mijn aanwezigheid en foto’s- ik steun kan bieden tijdens het rouwproces dat nog komen gaat. Na het afscheid, als ik in mijn auto zit, dan neem ik de tijd voor mezelf.
Dan huil ik mijn tranen en sta stil bij wat het met mij heeft gedaan. Ik ben tenslotte een mens en dat is binnen ons vakgebied ook belangrijk om die emoties een plek te geven, maar de dag zelf ben ik er puur voor de familie.
