Zomer 2017 ben ik bij 1 van onze buren op een BBQ. Daar waren ook Patricia en Sandro. Ik ken Patricia al een hele poos, haar middelste en mijn oudste schelen niet heel veel qua leeftijd en toen onze kindjes nog klein waren, droegen wij ze volop in draagdoeken en zo kende wij elkaar. Maar de afgelopen twee jaar zaten we ook samen op naailes. Daar hebben we heel wat gesprekken gevoerd over de wens voor een derde kindje. Patricia verlangde daar heel erg naar maar haar man was er eigenlijk wel klaar mee. Ze had zich daar min of meer mee verzoend. Groot was dus ook mijn verbazing dat ze tijdens die BBQ vertelde dat ze zwanger was! Wat een geweldig nieuws.
Voor Patricia was het geen vraagteken, ze wist 1000% zeker dat ze mij tijdens de bevalling erbij wilde hebben voor foto’s. Sandro daarentegen zag het nut van foto’s niet echt in. Patricia en ik houden nauw contact en ze verteld me dat ze het geld inmiddels bij elkaar heeft gespaard maar dat Sandro nog steeds een beetje aan het idee moet wennen. Begin oktober krijg ik een berichte “GROEN LICHT!!! Geboortereportage is a go!”. Ik doe een dansje, ik gun dit Patricia zo erg en ik vind het natuurlijk ook geweldig om er bij te mogen zijn. Ondanks dat we elkaar kennen wil ik het wel graag zorgvuldig aanpakken, dus plannen we in November een “kennismakingsgesprek”. Zoals altijd leg ik daarin uit hoe mijn werkwijze is, wanneer ze moeten bellen etc. En beantwoord ik alle vragen. Het was te verwachten, maar het was een gezellig gesprek met de nodige grapjes van Sandro. Serieus doen is niet iets wat echt bij hem past, dus ben heel benieuwd naar hoe hij is tijdens de geboorte 😉
Patricia is 6 januari uitgerekend, maar omdat haar beide andere kindjes flink over tijd pas geboren werden, verwacht ze nu ook niet eerder de kindjes. Maar goed, je weet maar nooit. Ik ben dus alert tijdens de feestdagen en oud&nieuw. Maar dat was niet nodig, de kleine blijft nog even lekker zitten. Ik kreeg regelmatig een uitgebreide update via de app. Op 2 januari verteld ze me dat ze tijdens de kerstdagen best wat harde buiken had, zelfs een keer getimed, maar het stelde allemaal nog niets voor. Ze is thuis nog niet helemaal klaar met een verbouwing die gaande is. Maar mentaal is ze wel klaar voor de baby. Haar moeder heeft nog wel gependeld en die gaf aan dat de baby niet voor de 12e zou komen. Zelf hoopt ze heel erg dat de verjaardag van haar oudste zoon, 12 januari, en het feestje op 13 januari en niet te veel onder zal leiden.
Op 9 januari krijg ik weer een berichtje, ze is weer op controle geweest. Alles was weer goed. Ze gaat door met het slikken van homeopatische tabletten, want ze wilt heel graag een inleiding voorkomen en zo natuurlijk mogelijk bevallen. Dan krijg ik 12 januari om 19.00 uur een berichtje, ze verliest wat bloed en heeft wat harde buiken. Ze zijn niet heel vervelend. Haar buurvrouw die verloskundige is, komt over een uurtje even luisteren naar de baby. Het volgende berichtje is om 20.18 uur, het hartje klinkt prima en de bloeding kan van alles zijn, begin van de bevalling maar ook een gesprongen haarvaatje. Het kan dus eigenlijk nog alle kanten op. Toch ga ik mijn back-up plan inschakelen, mijn man is aan het werk en ik heb dus de kinderen. Ik kan niet stel op sprong weg. Dit blijkt alleen nog wel een dingetje, mijn vaste adressen kunnen niet. Gelukkig vindt ik uiteindelijk een vriend van ons, die bereid is naar ons toe te komen als ik weg moet. Dat stelt gerust.
Om 21.11 uur krijg ik een bericht van Sandro, dat de vliezen zijn gebroken. Dus toch! De bevalling is gekomen, de weeën zijn ook begonnen begrijp ik. Hoe heftig ze zijn haal ik nog niet uit het bericht. Om 21.43 uur een berichtje “stugge 3 cm”. Spannend! Ben heel erg benieuwd hoe dit gaat. Even later belt Sandro mij, het is nog even afwachten en ze gaan me op de hoogte houden. Ik ben in twijfel, het ziet er naar uit dat ik vannacht op pad moet, zal ik wel of niet gaan slapen. Ik app om 23.16 uur dat ik mijn ogen dicht ga doen dus dat ze moeten bellen als ik op pad moet, omdat ik de app niet hoor. Maar direct daarna belt Sandro, ze gaan naar het ziekenhuis, er is 5 cm ontsluiting. Mijn man kan elk moment thuis komen, dus ik geef aan dat ik wegga zodra hij thuis is. Dus om 23.45 uur zit ik in de auto.
Ik kom om 00.10 uur aan in de verloskamer. Ik zie Patricia bij het bed staan en goed de weeën opvangen al wiegend, ze zit er goed in. Het is erg donker in de kamer dus er wordt naar het licht gezocht. Maar voor het personeel en ik was dit de eerste keer in deze verloskamer, dus we hadden geen idee. Dat zorgde wel voor wat hilariteit. Er werd uiteindelijk gekozen om de lamp die gebruikt wordt voor het hechten aan te zetten. Zo hadden we toch wat licht en ook nog voldoende sfeer. Sandro geeft aan dat het twaalf uur is geweest. Dat betekent dat grote broer zijn eigen verjaardag houdt en ook deze baby zijn of haar eigen verjaardag krijgt. Het geslacht is nog onbekend, superleuk als dat tot het einde geheim blijft.
Om iets na half één wilt Patricia wel even proberen op de bevalbal te zitten. Dit is geen succes, de ballen zijn te zacht en er is niemand die ze kan oppompen op dit moment. Dus ze gaat weer staan. Haar benen beginnen pijn te doen en de weeën beginnen anders te worden, het lijkt alsof ze persdrang begint te krijgen. De verloskundige geeft aan, dat omdat Patricia zo min mogelijk getoucheerd wilt worden, ze haar zo lang mogelijk laat doen. Pas als ze het echt niet meer houdt zal ze de ontsluiting gaan meten. Waarschijnlijk zal ze dan volledige ontsluiting hebben. Om 00.46 uur wordt nogmaals een poging gedaan om de lichtknoppen te vinden, we vinden wel iets maar dat zet alle lichten op volle sterkte aan. Niet helemaal at we zochten. Sandro komt terug van het toilet en die vraagt wat we zoeken. Dus wij geven aan dat we de lichtknop zoeken van het licht wat achter het bed aan zou moeten kunnen. En hop, Sandro zoekt niet ineens en het eerste knopje dat ie ziet drukt ie in en het juiste licht is aan. Iedereen moest weer heel hard lachen. Ik ben eigenlijk benieuwd of dit nou langs Patricia heen gaat of niet.
Om 00.50 uur roept Patricia ineens, hij komt! Hij komt! Ze mag op de baarkruk gaan zitten en de ontsluiting wordt gemeten. Precies wat de verloskundige zei, Patricia staat zo goed in contact met haar lichaam, ze heeft inderdaad volledige ontsluiting. Ze mag actief mee gaan persen. Dit doet ze even op de baarkruk, maar het bevalt haar niet echt. Ze heeft aan niet echt een lekkere houding te kunnen vinden. De verloskundige vraagt wat ze wilt. Daarin is ze stellig, ze wilt naar het bed verhuizen. Ik vindt het erg mooi om te zien dat de verloskundige niet probeert Patricia over te halen op de baarkruk te blijven, dit staat immers in haar bevalplan als wens. Maar ze volgt het gevoel van Patricia dat nu iets anders zegt, dan dat ze op voorhand had ingeschat. Heel mooi! Echt een prachtig team zo! Om 01.00 uur ligt Patrcia op bed. Als snel is er een dikke bos met haren te zien. En om 01.08 uur wordt de kleine geboren!
Op dat moment is er niemand die kijkt naar het geslacht. En de verloskundige steeds in de “hij”-vorm. Tot Patricia vraagt: “Is het een hij???”. Op dat moment realiseert de verloskundige dat ze nog helemaal niet heeft bekeken, dus het dekentje wordt even opgetild. Nee! Het is een meisje! Iedereen is super verrast, het heeft echt zo’n charme als het geslacht niet bekend is.
Er wordt vervolgens heerlijk geknuffeld en bewonderd. Patricia legt als een volleerde mama kleine Fleur aan. En die drinkt alsof ze nooit anders heeft gedaan. Patricia krijgt een kleine hechting en dat is het moment dat Fleur lekker met papa mag knuffelen. Patricia en Sandro worden voor de derde keer ouders, en wat is dat anders zeg! De baby wordt met alle gemak van de wereld zelf aangekleed, gevoed en bewonderd. Hulp van het personeel is op geen enkel front nodig, oké de hechting dan en onder de douche stappen.
Er wordt wat gebeld met het thuisfront, Patricia doucht en kleed zich aan. Sandro begint al ongeduldig te worden. Hij wilt zijn meiden mee naar huis nemen. En voor we het weten, staan we al om 03.15 uur buiten! En stappen Patricia en Sandro samen met Fleur in de auto om naar huis te gaan. Ze zijn nog geen vier uur in het ziekenhuis geweest! Ik kijk ze na en besef mij dat dit de allereerste keer is, dat het stel dat net bevallen is, nog eerder thuis is dan ik!
Lieve Patricia en Sandro, bedankt voor het vertrouwen! Heel veel geluk met jullie prachtige meisje!
