Ik ontmoet Brigiet en Dennis als ze al ze al 39 weken zwanger zijn, we hebben een erg gezellig kennismakingsgesprek. Ze staan beide heel ontspannen in de zwangerschap, die verloopt ook voorspoedig en ze kijken heel erg uit naar de bevalling en de ontmoeting met hun zoontje. Brigiet is 19 maart uitgerekend en geeft in de mail aan dat het toch wel erg leuk zou zijn om de 17 miljoenste Nederlander op de wereld te zetten (deze zou rond 21 maart ter wereld komen).
Het weekend van de uitgerekende datum komt in zicht, ik hoop heel erg op een baby dat weekend omdat ik zelf een uitvaart heb op maandag de 21e. Helaas dit is niet zo en eind van zondag de 20e breng ik Brigiet op de hoogte van het feit dat ik maandag niet de hele dag bereikbaar en beschikbaar ben. Mijn zorgen waar gelukkig voor niets want het blijft stil. Volle maan gaat voorbij en er is nog geen teken van een baby. Brigiet grapt in een smsje dat hij in winterslaap is gegaan maar gelukkig soms een klein schopje geeft als teken van leven. Op vrijdag de 25e moet Brigiet op controle en daar krijgt ze de mededeling dat het echt nog potdicht zit, de kleine doet het prima en er mag rustig afgewacht worden. Woensdag 30 maart weer controle en er is een klein beetje ontsluiting maar strippen is lastig. Er wordt nog tot vrijdag afgewacht en dan wordt er een CTG gepland en gesproken over inleiden.
Die avond krijg ik echter een smsje rond 22.00 uur, dat ze geen vals alarm wilt slaan maar het niet echt rustig is in haar buik. Ik ga naar bed maar slaap licht want ik wil geen telefoontje missen. Dit was echter niet nodig want de volgende ochtend ontvang ik een berichtje dat haar nacht onrustig was, slaap die regelmatig onderbroken werd door weeën. Maar regelmatig wordt het niet. Ze mogen wel naar het ziekenhuis komen maar daar blijkt er maar slechts 1-2 cm ontsluiting te zijn. De weeën worden wel pittiger dus er wordt weer verder aangekeken, ze gaan naar huis en ze gaat lekker in bad en proberen te ontspannen.
Om 18.30 uur krijg ik een berichtje dat ze toch weer naar het ziekenhuis zijn, de weeën worden steeds lastiger om op te vangen. Dennis stuurt me om half negen een berichtje met de mededeling dat er ongeveer 4 cm ontsluiting is en dat ze de vliezen gaan breken in de hoop dat dat de ontsluiting doet vorderen. Ik ben ondertussen onderweg naar het ziekenhuis omdat Brigiet zelf heeft aangegeven dat haar zussen en moeder allemaal vrij rappe bevallingen hebben gehad vanaf de 5 cm en ik ben veel te bang dat ik het ga missen.
Ik kom rond kwart over negen aan in het ziekenhuis en Brigiet staat op dat moment even onder de douche. Dennis praat me bij en geeft aan dat het pittig is, de weeën zijn flink sterk. Op het moment dat ze van onder de douche komt vraagt Dennis hoe het was en ze kreunt dat ze het niet zo goed weet en puft ondertussen de weeën weg. Je ziet duidelijk dat ze zoekt welke houding het prettigste is, eerst even op handen en knieën, maar daarna toch even op haar zij. Maar dat lijkt toch ook niet prettig en ze gaat weer staan. Ze geeft aan dat ze even wilt gaan plassen als dat van de weeën mag. Dennis lacht en geeft aan dat het vast wel mag als ze het lief vraagt.
Om half tien geeft ze aan dat ze iets voor de pijn wilt en dat ze de weeën die nu al ruim 24 uur aanwezig zijn wel genoeg vindt. Haar humor is ze nog niet kwijt, wat ze geeft aan dat ze echt niet snapt wat ik er leuk aan vindt om dit te fotograferen. Iedereen moet een beetje grinniken. Ondertussen wordt er gekeken of er geen raam open kan want Brigiet vindt dat er te weinig zuurstof in de lucht zit, helaas kan dit niet.
Iets over tienen kijkt de verloskundige hoe het ervoor staat en er is sprake van 7 cm ontsluiting. Dat gaan op zich volgens het boekje. Het liggen is echt niet prettig voor Brigiet en ze besluit weer onder de douche te gaan. Dit is nog steeds zwaar maar ze lijkt er wel iets bij te ontspannen en komt weer in haar bubble. Ze heeft het af en toe over een pers gevoel, dat geeft ons allen hoop dat het inderdaad lekker vlot. De pijn is niet alleen aanwezig tijdens een wee maar ook behoorlijk aanwezig tussen de weeën door. Dit maakt het erg lastig omdat ze dan ook niet echt op adem kan komen. Ze verzucht dat het oneerlijk is dat de wee weg is maar de pijn niet.
Rond 23 uur wordt weer gekeken hoe het vordert want ze blijft zuchten dat ze persdrang heeft. Ze blijkt 8 cm te hebben dus echte persdrang is het nog niet, het is waarschijnlijk het hoofdje wat dieper zakt en druk geeft. De baarmoederhals is nog wat verdikt en ze krijgt het advies om weer even op handen en knieën de ween op te vangen. Dennis heeft al die tijd een belangrijke taak, het washandje opnieuw nat maken en tussen de weeën door Brigiet haar gezicht af deppen of haar nek verkoelen.
Brigiet moet goed op haar ademhaling letten, rond kwart over 11 slaat de paniek even toe want ze wordt duizelig en de verpleegkundige moet even coachen om weer de goede ademhaling te pakken te krijgen. Ze pakt het snel en weer prima op maar ze heeft het zwaar. Ze blijft roepen dat ze druk voelt en wilt dat er gekeken wordt of het gevorderd is. Echt heel erg in haar bubble komt ze niet want tijdens dat ze op handen en knieën op het bed de weeën zit weg te puffen grapt ze dat ik vanuit de andere kan van de kamer het beste uitzicht heb op haar achterwerk.
Om 23.45 uur besluit de verloskundige om weer te toucheren maar ze blijft op 8 cm steken. De weeën lijken ook iets af te zwakken en het licht wordt gedimd en ze probeert wat te rusten tussen de weeën door. Vanaf dat moment is het heel wisselend, met periodes van rust maar ook periodes van flinke pijn. Om half één roept ze dat ze geen weeën meer wilt, echt niet meer. Dennis geeft heel lief aan dat het zo voorbij is maar Brigiet is daar niet heel gevoelig voor en vraagt of Dennis met haar wilt ruilen.
Iets tegen enen komt de verloskundige weer kijken en tijdens het toucheren vraagt ze of Brigiet tijdens een wee wil proberen mee te persen. Het randje bij de baarmoederhals blijft zitten en zo hoopt de verloskundige iets te kunnen helpen. Het schakelen naar persen is heel lastig. Ook wordt er geluisterd naar hoe de baby het doet tijdens een wee en daaruit blijkt dat de baby het niet heel erg leuk vindt tijdens een wee want het hartje dipt behoorlijk. De conclusie is nog steeds 8 cm en gezien de weeën niet meer constant aanwezig zijn wordt besloten om een CTG aan te sluiten en een weeën opwekkend infuus aan te sluiten. Op dat moment heeft Brigiet het ook echt heel zwaar, ze geeft aan dat ze of pijnstilling of en keizersnede wilt maar beide zijn geen optie. De verloskundige legt uit dat ze nu echt te ver is om nog pijnstilling te krijgen en een keizersnede ook nog geen optie is want de baby doet het nog goed genoeg en ze is al zo ver.
Brigiet haar lichaam krijgt de tijd om met het infuus weer de weeën op te pakken. Rond 02.00 uur krijgt de baby een schedelelektrode om hem zo nog iets beter te kunnen monitoren, tevens wordt het infuus nog iets opgehoogd. Maar ze is zo moe en geeft meerdere malen aan dat ze niet meer wilt en dit echt onmenselijk vindt. Erg lastig voor iedereen om te zien maar zowel Dennis als de verpleegkundige coachen haar geduldig verder. Om half drie wordt het infuus nog iets opgehoogd, ze wilt weer even wisselen van houding en besluit om op handen en knieën weer te proberen. Haar lichaam is het hier echter niet meer eens en ze moet overgeven, ook dipt de hartslag van de baby even en wordt besloten het infuus stop te zetten. Ze gaat uiteindelijk op advies van de verpleegkundige op haar linkerzij liggen en de baby vindt dat een stuk prettiger.
Om 03.00 uur komt de verloskundige weer toucheren en de conclusie is dat de baby veel dieper is gezakt maar de ontsluiting niet vordert en nog steeds 8 cm is. Het infuus wordt weer gestart en de weeën worden weer heviger. Brigiet moet op haar rechterzij gaan liggen omdat de verloskundige inschat dat daarmee het randje wat er nog steeds zit bij de baarmoederhals zo makkelijker weggaat. Het wordt inmiddels niet alleen in onze kamer onrustiger maar ook op de rest van de afdeling. Blijkbaar zijn er inmiddels twee dames binnen gekomen die ook komen bevallen en het personeel belt flink onderling en er wordt heen en weer gelopen tussen de kamers. Uiteindelijk bevallen beide dames eerder dan Brigiet en dat krijgen we allemaal mee. Wat moet dat frustrerend voor Brigiet zijn en ik hoop dat ze er maar niet al te veel van meekrijgt. Dat lijkt te lukken want ze keert zich in zichzelf en af en toe roept ze, “waarom mag ik nog niet persen!”.
Om 03.44 heeft ze 9 cm en duidelijk persdrang. Even later mag ze mee persen en spreekt de verloskundige de bemoedigde woorden dat het niet lang meer duurt dat ze haar baby in haar armen heeft. Scherp als Birgiet is geeft ze aan dat het ook nog een uur kan duren en daar moet de verloskundige haar inderdaad gelijk in geven. Ze start met een paar goede persweeën maar helaas vallen die ook weer weg dus wordt het infuus weer opgehoogd. Tussendoor zegt ze dat het leukste van dit alles is, dat ik nog wat dingen opschrijf zodat ze het verhaal later kan teruglezen. Ik ben het niet met haar eens en zeg dat de ontmoeting met haar zoontje toch echt het mooiste van deze hele gebeurtenis gaat zijn. Inmiddels is haar eigen verloskundige een andere baby op de wereld aan het zetten en komt een gyneacoloog haar bijstaan. De weeën zijn echt onvoldoende en het infuus wordt om de zoveel minuten opgehoogd. Gelukkig doet de baby het prima en lijkt Brigiet hernieuwde energie te krijgen van het feit dat ze in de persfase is beland.
Om 05.00 uur vindt de verloskundige het genoeg geweest en geeft ze aan de ze Brigiet gaat helpen. In eerste instantie met een vacuümpomp met een plastic cupje, maar die schiet van het hoofdje van de baby af en wordt gewisseld naar een metalen cupje. Tevens wordt er een knip gezet en dat was het laatste zetje, om 05.16 uur wordt een jongetje geboren. Op dat moment wordt ook duidelijk waarom het lastiger ging dan verwacht, Elmer was een sterrenkijker.
Op dat moment is de sfeer in de kamer direct anders, iedereen is opgelucht en euforisch. Er wordt gevraagd hoe de kleine gaat heten en hij krijgt de naam Elmer. Kleine Elmer wordt langs alle kanter bewonderd terwijl Brigiet gehecht wordt, wat ook even gemeen is maar dat kleintje op haar borst maakt alles goed. Ze krijgen daarna alle tijd om even lekker te genieten, te bewonderen en te kijken of Elmer al wat wilt drinken. Hij doet dappere pogingen en lijkt ook zijn eerste slokjes te nemen. Ook Dennis mag even knuffelen met zijn kleine mannetje maar daar gaat hij al weer snel op zoek naar een tepel dus gaat weer terug bij Brigiet. Na een hele tijd is het tijd om te wegen, ik mag een gokje doen naar het gewicht en ik dacht 3600-3700 en ik zat er niet ver naast, hij woog 3744 gram. Hij wordt aangekleed en gezien het termijn (bijna 42 weken) wordt er ook nog even gekeken of het suikerprotocol van toepassing is maar dat was niet het geval. Elmer krijgt een paracetamol omdat bij een vacuümverlossing de kleine best wel wat last van hoofdpijn kan hebben. Elmer ligt weer lekker bij mama, de eerste foto’s worden naar het thuisfront gestuurd en de champagne wordt ontkurkt.
Het is tijd voor mij om dit lieve stel alleen te laten en in alle rust te laten genieten van hun zoon. Lieve Brigiet, wat heb je het goed gedaan! Ik ben trots op je. Ik wens jullie veel geluk met Elmer.
Rating
