Ongebruikelijk telefoontje
Het is juni en het Nederlands Elftal speelt, sterker nog, het is mijn verjaardag en ik heb mijn huis vol visite. En mijn telefoon gaat. Ik zie wie het is en het verbaasd mij dat hij mij op dit moment belt. Een jonge knul, ik heb de uitvaart van zijn moeder een tijdje geleden gefotografeerd. Ik voel aan dat dit geen telefoontje is dat hij wilt plegen.
En dat klopt, de vader van een hele goede vriend is overleden en hij heeft zoveel gehad aan mijn foto’s toen zijn eigen moeder overleed. Hij wilt graag “mij cadeau doen” aan zijn vriend.
Wow, ik val even stil. Wat een bijzonder mooi gebaar.
Dankbaar dat ik dit mag delen
En altijd ben ik zo dankbaar als familie het mij toestaan hun intieme beelden te delen. Maar nu nog een beetje extra. Deze uitvaart was zo bijzonder eigen en zo bijzonder mooi.
Ik vind het belangrijk om te laten zien dat er geen grenzen zijn aan hoe een uitvaart er uit kan zien. Het mag een “standaard” uitvaart zijn, maar dat hoeft dus helemaal niet. En ik zie maar al te vaak dat dat wel is wat mensen denken. Dus hoe fijn als ik met beelden mag laten zien hoe het ook zou kunnen.
En begrijp mij niet verkeerd, het is niet dat ik tegen heilige huisjes wil schoppen. Want in mijn ogen is iedere uitvaart perfect en mooi, zolang het maar past bij de overledene en zijn of haar naasten. Dan is elke keuze goed.
Ik ga er geen verdere woorden aan vuil maken, maar laat de beelden voor zich spreken.
