Zo snel heb ik nog nooit meegemaakt

Najma en ik kennen elkaar al van het schoolplein, onze oudste kindjes zitten bij elkaar in de klas. Superleuk dat ze nu bij de geboorte van hun derde kindje geïnteresseerd zijn in een geboortereportage. Najma en Pim hebben al twee kindjes, Emily van 5 en Julia van bijna 1 jaar. En dan nu zwanger van de derde. We hebben een ontzettend gezellig kennismakingsgesprek, helaas kan Pim er niet bij zijn want hij had onverwacht een afspraak. Najma en Pim hopen op een rustige thuisbevalling, dat was bij de tweede ook het geval en dat vonden ze erg fijn. Dat zou een thuiswedstrijd zijn voor mij die ik zou kunnen aanfietsen in 5 minuten. We gaan het zien!

Enkele weken later kom ik onverwacht Pim tegen in het ziekenhuis, ik was daar voor een bevalling en hun jongste was opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig mochten ze snel weer naar huis, maar toch is het fijn dat we elkaar even hebben gezien. Dan heb je toch een gezicht bij de naam.

De 40-weken passeren zoals verwacht, beide eerdere kindjes zijn bijna tegen de 42 weken pas gekomen dus de verwachting is ook nu dat het zeker niet voor de 40 weken zal zijn. Gelukkig gaat die week ook voorbij want het was ontzettend warm dus Najma vond het wel prima dat er nog geen tekenen waren van bevallen. Ze grapt via de app dat ze wel wacht tot het iets is afgekoeld. Maandag 29 mei zien we elkaar op het schoolplein en kletsen wat. Het gaat goed, als ze zich maar rustig houdt. Wel geeft ze aan dat ze er nu wel klaar voor is, het is lang genoeg geweest.

Die avond krijg ik van Pim een berichtje, dat het ietwat rommelt en dat ze op tijd naar bed gaan. Je weet maar nooit. Ik ben benieuwd! Ik ben zo stom om niet op tijd naar bed te gaan en daar heb ik om drie uur ’s nachts toch wel een beetje spijt van, het is Pim. Het is serieus en de verloskundige is net geweest en met 3 cm gaan ze toch naar het ziekenhuis. Eerder hadden ze me al bericht dat er sprake was van een te lage waarde van trombocyten, dit heeft te maken met de stolling van je bloed. Mocht de bevalling heel snel gaan en de verloskundige er zou komen als er al behoorlijk wat ontsluiting zou zijn dan werd het een thuisbevalling. Maar als ze er op tijd zou zijn dan was de kans erg groot dat ze naar het ziekenhuis gestuurd zouden worden. Dit laatste was het geval. Jammer maar het klonk alsof ze het prima vonden. Ik ben klaar wakker en ga ook rijden. Het is immers een derde kindje en dat zou zomaar eens heel snel kunnen gaan.

Ik stap om 03:20 uur in mijn auto en loop tegen 03:45 uur de verloskamer binnen. De vliezen zijn net kunstmatig gebroken en het blijkt dat het kindje in het vruchtwater heeft gepoept. Najma is niet meer aanspreekbaar en zit heel erg goed in haar weeën. Ze heeft het zichtbaar pittig. Maar ze doet het echt heel erg goed. Ook Pim is hartstikke goed aan het coachen en puft en ademt echt geweldig mee. Wat een topteam. Wij staan erbij en kijken met bewondering. Een half uur later wilt de verloskundige graag even checken hoe het ervoor staat en ze blijkt al 6 cm te hebben. Najma wilt graag van houding wisselen. Ze besluit te gaan staan maar dat is toch wat lastig, het hartje van de kleine kan niet goed gemeten worden dus ze gaat op het rand van het bed zitten. Dit is een fijne houding voor haar.

Najma heeft op dat moment wel wat coaching nodig met haar ademhaling, als ze geen wee heeft blijft ze puffen. Terwijl ze dan juist even goed moet ademhalen. Maar met een beetje coaching pikt ze dat weer super op. Weer een klein half uurtje later, het is nu 4.45 uur (ik ben dus nog maar net een uurtje binnen) geeft Najma aan druk gevoel te hebben en ze gaat weer liggen. Vlak daarna geeft de verloskundige aan dat ze volledige ontsluiting heeft en actief mee gaan persen. Wow, dat is echt heel erg snel gegaan!

Najma doet het persen echt geweldig goed en om 05:05 uur komt hun kleine ter wereld. Het geslacht is een verassing en ze hebben een derde meisje gekregen! Wat een rijkdom. Ze krijgt de naam Loïs en ze doet het direct heel erg goed. Najma moet echt even bijkomen, het is zo snel gegaan en ze heeft zo hard moeten werken, dat het echt even moet landen dat de kleine er al is. Ze geeft meerdere malen aan dat ze dat echt nog niet verwacht had. Loïs wordt uitgebreid bewonderd.

Na ongeveer een uurtje wordt ze nagekeken en blijkt ze net als haar zusje heel fijn te zijn, 2930 gram en 52 cm. Ze krijgt haar eerste kleertjes aan en mag een flesje drinken bij mama. Daarna lekker knuffelen met papa en is het tijd voor mij om ze alleen te laten. Ik stap om 6.45 uur het ziekenhuis, dit is echt een record. Zo snel heb ik nog nooit buiten gestaan. Ook wel eens bijzonder om mee te maken.

Lieve Najma en Pim, jullie waren echt een topteam en wat een rijk gezin hebben jullie. Geniet er van!