Tante worden is een bijzondere gebeurtenis. Ik heb het nu 1 keer mee mogen maken maar in oktober wordt ik nog twee keer tante. Zowel mijn zusje als mijn broertje verwachten een kindje. Superleuk! Maar wat nog leuker is, mijn schoonzusje wil dolgraag een geboortereportage. Dus plannen we een “kennismakingsgesprek”. Tenminste plannen, we voeren dat terwijl we met de familie op vakantie waren in de Ardennen. Echt kennismaken is het natuurlijk niet, maar wel kennismaken met mijn manier van werken, waar ze aan moeten denken, wat we van elkaar verwachten etc. Het was een goed gesprek en ze besluiten ook definitief mij er bij te willen hebben bij de bevalling. Wow wat bijzonder en wat spannend! Elke geboorte is emotioneel maar die van mijn eigen neefje en de transformatie van mijn kleine broertje naar papa lijkt me ontzettend speciaal.
Een spannende en drukke tijd breekt aan voor Pieter en Sophie. Ze zijn 27 oktober uitgerekend en ontvangen 12 oktober de sleutel van hun nieuwbouwhuis. En ze willen graag verhuisd zijn voordat de kleine komt. Dat is dus aanpoten geblazen, veel hulptroepen inschakelen en bikkelen. Het lukt. Het weekend voor de uitgerekende datum wordt er verhuisd en in de dagen voor de uitgerekende datum worden de laatste dozen uitgepakt. Sophie denkt zelf dat ze op de uitgerekende datum zal bevallen maar Pieter denkt de 29e. Sophie blijkt in ieder geval geen gelijk te hebben want de 27e gaat voorbij zonder actie.
Zondagmiddag de 29e krijg ik een appje van Sophie dat ze voorweeën heeft, volgens de verloskundige kan dit het begin van de bevalling zijn maar het kan ook weg trekken. Het kan dus alle kanten op gaan. Ik ga naar Kasteel Westhove voor een familiereportage. Maar vlak nadat ik gestart ben wordt ik gebeld door mijn broertje. Ik excuseer mezelf dat ik deze echt even moet opnemen. Mijn broertje geeft aan dat het toch wel op weeën begint te lijken. Ik doe de suggestie om even in bad te gaan, misschien is dat fijn. Vaak zie je dat oefenweeën dan wegtrekken en echte weeën doorzetten. Ik spreek af direct te bellen zodra ik klaar ben met de reportage.
Ik bel ze rond half vijf en het lijkt erop dat de bevalling is begonnen. Maar nog niet dusdanig dat ik al moet komen. Ik ga eten met mijn gezin en zodra de kinderen slapen bellen we weer even. We spreken af dat ik ga rijden en in de logeerkamer blijf en dan dus in de buurt ben. Ze wonen namelijk in Breda en het is toch ruim een uur rijden voor mij. De verloskundige is inmiddels ook onderweg en vraag mijn broertje mij op de hoogte te houden. Ik stap om 19.30 uur in de auto en ik ben nog geen kwartier aan het rijden of ik krijg een appje met daarin 8cm en een hoop uitroeptekens. Wow, die had ik niet aan zien komen. Mijn adrenaline gaat gelijk omhoog en ik geef iets extra gas bij. Mijn broertje laat me weten in welke kamer ze liggen en ik rij zo snel en veilig mogelijk daarheen. Het zal mij toch niet gebeuren dat ik net deze bevalling ga missen!!!
Ik arriveer om 20.30 uur bij het ziekenhuis. Normaal gesproken probeer ik nog even een foto buiten het ziekenhuis te maken als start van de reportage maar dat durf ik nu niet aan. Ik ga zo snel als ik kan naar het geboortecentrum Origine. Ik zie mijn broertje over de gang lopen, redelijk ontspannen met een glaasje water in de hand. Oef, dat betekent waarschijnlijk nog geen baby. Dit blijkt ook zo te zijn, het is erg warm in de verloskamer en mijn broertje moest even naar buiten zodat de spanning van papa worden hem niet te veel wordt. Sophie is blijkbaar even aan het douchen en de badkamer is toch te klein voor zoveel mensen. Ook de verloskundige Lotte tref ik in de gang aan met een baarkruk in de hand. We schudden elkaar de hand en we gaan gezamenlijk naar de kraamkamer. Mijn broertje zegt: “Sorry, beetje kleine kamer”. Ik moet een beetje lachen, want wow, wat een prachtig, grote kamer met fijne kleuren. Ik leg hem uit dat in menig ziekenhuis echt een stuk meer behelpen is. Ik zwaai even naar Sophie die net van onder de douche komt.
Het is duidelijk dat ze flink goed in de weeën zit, ze moet echt bij elke handeling af en toe pauzeren en voorover buigen om een wee op te vangen. Daarna gaat ze op bed liggen op haar zij. Er wordt even naar het hartje van de baby geluisterd. Tijdens een wee knijpt Sophie in de hand van Pieter. Het is grappig dat ze zich op dat moment zorgen maakt om Pieter. Ze zegt: “als ik je pijn doe moet je het zeggen hoor”. Iedereen moet een beetje gniffelen. Er wordt 9 cm ontsluiting geconstateerd, het is nu 20.50 uur. Sophie geeft aan dat ze echt al persdrang voelt. Ze heeft ook zichtbaar meer moeite met het wegzuchten van de weeën. Pieter vraagt aan Sophie of ze “tingel tangel” muziek wilt. Maar Sophie wilt helemaal niets. Alleen maar dat het kind eruit komt. Lotte coacht Sophie geweldig, ze heeft een ontzettend prettige en rustige stem.
Om 21.15 uur constateert Lotte volledige ontsluiting en luistert nog even naar het hartje. Maar ze is niet heel erg tevreden. Ze geeft aan dat zowel thuis, als nu hier, de hartslag van de baby iets sneller is dan dat ze zou willen. Ze maakt zich in principe geen zorgen, maar wilt liever het zeker voor het onzekere nemen en verhuizen naar de verlosafdeling van het ziekenhuis. Dit is even schakelen en ook een beetje spannend merk ik. We pakken onze spullen en als we door de gang lopen, vraag ik aan Pieter of het goed met hem gaat. Dat ging het dus niet en de emoties komen er heel even uit. Lotte verzekerd Pieter dat er geen directe reden tot zorg is, maar dat ze graag het hartje continue in de gaten wilt houden met een CTG en dat kan enkel op de andere afdeling. Het is echt een geval van “just in case”.
Tegen half tien installeren we ons op de nieuwe kamer, “golven”. Sophie wordt aangesloten aan de CTG en al snel blijkt dat het hartje nu wel continu de gewenste snelheid heeft. Er lijkt dus helemaal niets aan de hand. Dit is geruststellend. Sophie geeft zich weer volledig over aan weeën. Lotte vraagt of Sophie op de baarkruk wil. Sophie heeft niet echt een mening meer. Lotte denkt dat het een goed idee is om dat wel te doen, ze had dit namelijk in haar bevalplan opgenomen. En van wat Lotte had gezien, werkte het bij Sophie super om de weeën verticaal op te vangen. Om 21.50 uur zit Sophie op de baarkruk en Pieter erachter. Nu heeft hij ook een echte taak gekregen en hij geeft tegendruk in Sophie haar rug. Lotte haalt er een spiegel bij zodat ze goed mee kan kijken wat er gebeurt en ook Sophie kan zo ook zien wat ze doet. Ze moet gelijk lachen en zegt “dat is fraai”. En Lotte beaamt dat het inderdaad een catchy gezicht is. Altijd fijn om een beetje humor in de verloskamer te hebben bij deze fase.
Sophie mag beginnen met persen en al snel zegt ze tegen Pieter dat het tijd wordt dat hij haar op de neus slaat. We kijken verbaasd, dit vraagt om uitleg. Het blijkt dat tijdens de zwangerschapscursus Sophie nog wel eens verkeerd perste en dat Pieter haar, om haar te corrigeren, haar op haar neus tikte. Haha, goed dat ze nu zelf realiseert dat ze nog niet de juiste perstechniek te pakken had. Maar ze pakt dit heel snel op. Rond tien voor half tien realiseert Sophie zicht dat ze zichzelf een beetje in de weg zit, ze is bang voor de pijn die gaat komen, daardoor perst ze niet op volle kracht. Daarover is ze dan weer geïrriteerd omdat ze beseft dat alles daardoor nog langer duurt. Al met al perst ze nog geen uur, om 22.45 uur wordt hun zoon geboren op de baarkruk. Wat een prachtig en emotioneel moment, de opluchting op Sophie haar gezicht en de emotie bij Pieter. Ze zijn ouders en verzuchten trots dat ze dit toch mooi samen hebben gemaakt. Hij krijgt de naam James.
De navelstreng is vrij snel uitgeklopt en gelukkig maar, hij is niet al te lang dus James kan niet echt lekker goed vastgepakt wordt. Pieter knipt de navelstreng door en James wordt in een doek gewikkeld, zodat Pieter even kan knuffelen met James terwijl Sophie weer op het bed gaat liggen. Ze krijgt een kleine hechting, op dat moment vraagt ze aan mij wanneer ze James mag vasthouden, wel of niet tijdens het hechten. Ik zeg dat ik meestal zie dat kindje tijdens het hechten bij de mama ligt dus dat dat nu vast ook mag. Ze vraagt dit aan Lotte en ze krijgt inderdaad snel James in haar armen. Pieter en Sophie bewonderen hem.
Dan is het tijd voor de controles (James weegt maar liefst 3784 gram), de eerste voeding en de telefoontjes naar de familie. Wow, wat was dit een mooie ervaring. Pieter en Sophie deden het geweldig, een fijne verloskundige en voor mij de eerste bevalling op een baarkruk die ik mocht meemaken. Dank je wel Pieter en Sophie voor het vertrouwen, het was echt een eer om erbij te mogen zijn!
*** de namen in dit blog zijn vervangen door fictieve namen vanwege privacy overwegingen ***
Rating
