Eind augustus 2020, ik werd in het weekend gebeld door Monuta Adrienne Klein of ik beschikbaar was voor een uitvaart later die week op woensdag. Geen enkel probleem, zoals altijd gooi ik met liefde mijn agenda om om een reportage te maken. Zo ook deze week. Geheel voorbereid rijd ik op dinsdag van een afspraak terug naar huis en op dat moment gebeurde het. Er vloog een insect tegen mijn gezicht die mij in mijn lip stak. Gelukkig was ik erg dicht bij huis dus ik fietste zo snel ik kon naar huis. Want het voelde niet goed. Ik voelde met elke trap mijn gezicht verder opzwellen.
Lang verhaal kort, ik had een extreem allergische reactie. Thuis hulp ingeschakeld van een vriend die wel wat medische kennis heeft maar die zag direct dat het foute boel was en sommeerde mijn man 112 te bellen. Daarna ging alles heel snel, onze vriend nam de kinderen mee, ik probeerde rustig te blijven in afwachting van de ambulance maar ik kon inmiddels niet meer praten. Dus de alarmcentrale vertrouwde het niet en stuurde zelfs een tweede ambulance. Binnen 5 minuten waren de hulpdiensten ter plaatse, had ik een adrenaline spuit in mijn bovenbeen, een infuus met anti-histamine in mijn arm en een zuurstofkapje op mijn gezicht. De trauma -heli werd ook nog opgeroepen maar die was te ver weg. Dus hebben ze mij zo snel mogelijk vervoerd naar het ziekenhuis. Gelukkig zorgde het adequate optreden van alle kanten ervoor dat ik vanaf dat moment snel "beter" werd, althans het grootste gevaar was geweken.
Toen ik weer een beetje bij positieve kwam, realiseerde ik mij dat ik de volgende ochtend een uitvaart had. Ik ben direct vanaf de spoedeisende hulp aan de slag gegaan om te inventariseren of er een collega beschikbaar zou zijn voor de volgende dag. Gelukkig was dat het geval, zo fijn om zo'n fijn netwerk te hebben. Ik heb mijn collega kunnen briefen vanuit het ziekenhuis en kon dus rustig de nacht in gaan. Ik moest een nachtje blijven ter observatie, de angst was met name dat wanneer de anti-histamine was uitgewerkt er een nieuwe reactie zou komen. Die bleef gelukkig uit.
De volgende ochtend was ik erg moe, maar genoeg hersteld om naar huis te mogen. En toen realiseerde ik mij, ik kon direct doorgaan naar Veere waar de uitvaart zou zijn. De dienst was al bezig, maar de begrafenis, waar enorm veel mensen verwacht werden, die zou ik kunnen halen. Noem het gek.... Noem het passie voor mijn vak.... het maakt niet uit, maar ik ben door gegaan en heb een uurtje mee gefotografeerd op de begraafplaats als Second Shooter. Prachtig om te zien hoe mijn lieve collega Andrea van AndersFotografie aan het werk was. Vertrouwen heb ik sowieso wel in mijn collega's die ik inzet, maar in dit geval ook gewoon fijn om dat vertrouwen bevestigd te zien.
Buitenom dat heb ik weer eens mogen ervaren hoe waardevol een Second Shooter kan zijn. In dit geval had ik de vrijheid om beelden te maken die er anders niet gemaakt zouden worden. Je kan als fotograaf immers maar op 1 plek tegelijk zijn. Door deze samenwerking is het een nog waardevollere reportage geworden en hebben we een nog completer beeld kunnen maken voor de familie.
Een dankbare dag, dankbaar dat het mij zo goed is afgelopen, dankbaar voor de adequate hulpverlening, dankbaar voor lieve collega's die voor mij klaar staan als ik ze nodig heb en dankbaar voor de familie die mij het vertrouwen gaf om niet alleen mij, maar ook mijn collega toe te laten op deze verdrietige dag.
En een mooi weetje, in 2013 startte op deze begraafplaats mijn avontuur als afscheidsfotograaf, hier legde ik mijn eerste uitvaart vast voor mijn beste vriendin toen haar moeder overleed.
♡ Uiteraard plaats ik deze beelden met toestemming van de nabestaanden en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Echter vind ik het belangrijk om te vermelden dat dit altijd een keuze is. Willen jullie beelden privé houden, dan heb ik daar alle respect voor. ♡
♡ Foto's in de kerk en van de stoet gemaakt door Andrea van Andersfotogafie, bewerkingen en overige foto's door mijzelf ♡
Rating
