Op 31 maart ontvang ik een berichtje van Kim. Ze vertelt me dat ze 10 april is uitgerekend en al langer twijfelde over een geboortefotograaf bij de bevalling. Haar man Bart is niet heel erg enthousiast dus ze had het idee eigenlijk al naast haar neergelegd. Tot ze van de week een reportage van mij voorbij zag komen en het idee toch weer opbloeide. Ze stuurde me een berichtje en we spraken zondag 3 april af voor een kennismakingsgesprek.
Ze vertelde me over de eerste bevalling waarbij ze eigenlijk de weeën niet echt herkende en de bevalling ontzettend snel ging. Hier is vooral Kim weer bang voor en dat ik daardoor wellicht te laat kom. Ook vertellen ze me dat de wens hebben om thuis te bevallen en dat grote broer Raven van 6 jaar er bij mag zijn als hij dat wilt. Ze hebben hem goed voorbereid en ze denken dat hij dat goed aankan. We kletsen verder nog wat en ik neem afscheid en hoop dat ik bij deze hopelijk thuisbevalling mag zijn. ’s Avonds krijg ik inderdaad een smsje dat ze een goed gevoel erbij hebben en dat ze graag willen dat ik er bij ben. Ik maak een klein vreugdedansje, mijn eerste thuisbevalling!
In de tussentijd appen we wat, de controles zijn goed af en toe krampjes maar die gaan ook weer weg. Met nieuwe maan spreekt Kim de hoop uit dat het misschien dan gebeurt maar met nieuwe maan komt er geen baby. Op maandag de 11e moet Kim op controle bij de verloskundige en alles is prima, ze heeft 1 cm ontsluiting en ze is gestript en dan is het weer afwachten. Op woensdagmiddag krijg ik een berichtje dat ze al heel de ochtend krampen heeft maar er geen regelmaat in te ontdekken is. ’s Avonds worden ze wel heftiger maar is er nog steeds geen regelmaat te bekennen wel komt de verloskundige even langs om te controleren of ze vruchtwater verliest.
Die nacht slaap ik onrustig want ben toch erg alert of de telefoon gaat en of ik niet per ongeluk iets mis. De volgende ochtend ontvang ik een smsje van Kim dat ze heerlijk geslapen heeft en de verloskundige in de loop van de ochtend komt. Dan zal ze waarschijnlijk naar het ziekenhuis gestuurd worden voor een inleiding. We appen wat heen en weer want ze is behoorlijk uit het veld geslagen dat haar gedroomde thuisbevalling waarschijnlijk niet doorgaat. Ik probeer haar moed in te spreken maar haar gevoel zegt dat ze niet meer naar huis komt als ze eenmaal naar het ziekenhuis gaat. De verloskundige komt langs en luistert naar het hartje en alles is prima. Ze wordt naar het ziekenhuis gestuurd en kan gelukkig bij de gynaecoloog terecht die ze kent.
Om 13.30 krijg ik een enthousiast smsje dat ze terug onder weg naar huis zijn, ze heeft 3 cm ontsluiting. Ik maak ook even een vreugdesprongetje. Ze kreeg het voordeel van de twijfel en mag kijken of het thuis door gaat zetten omdat ze dat zo graag wilt.
De rest van de middag blijft het stil. Om 18.19 uur krijg ik een telefoontje van Bart waarin hij vertelt dat over een uurtje de verloskundige de vliezen gaat doorprikken, Kim heeft 4-5 cm ontsluiting en de weeën zijn redelijk aanwezig. Ik twijfel wat te doen, is het al tijd om te gaan of niet? Ik besluit dat ik het vliezen prikken ga afwachten. Ik vraag Bart me op de hoogte te houden. Om 19.09 uur krijg ik een berichtje dat de vliezen worden gebroken. En nog geen drie minuten later een berichtje dat ze al 6-7 cm heeft en ik moet komen. Wow dat gaat veel sneller dan ik had gedacht.
Ik proef de ernst van het berichtje en laat de boel de boel en spring in de auto naar Middelburg. Ik heb het gevoel dat ik moet opschieten en zet er flink de vaart in. Als ik mijn auto geparkeerd heb pak ik al lopende mijn camera uit mijn tas. Deur staat niet open dus ik bel aan. De moeder van Bart doet open, die zou aanwezig zijn om grote broer Raven bij te staan.
Ik ga snel naar boven en zie daar Kim op haar zij op bed liggen en ze heeft het zwaar. Het is net iets voor half 8. Bart ligt achter haar en is de rust zelve. Althans dat straalt hij in ieder geval uit. Raven ziet me en zegt gelijk enthousiast dat hij een foto van de baby op zijn kamer heeft en rent naar zijn kamer om hem te halen en aan me te laten zien. Hij komt inderdaad met een lijstje met een echo foto aan me laten zien. Zo schattig. Raven is druk aan het kletsen en hij wordt langs meerdere kanten tot stilte gemaand zodat Kim zich kan concentreren op de heftige weeën die ze heeft. Ze verliest enorm veel vruchtwater en matjes worden constant vervangen. Raven ziet een spuitje in de tas van de verloskundige zitten, pakt deze en zegt dat die straks in mama haar arm moet. Kim is tussen de weeën door in staat om haar zoon hierop aan te spreken en zegt dat ze afgesproken hebben dat hij erbij mag zijn maar wel van alle spullen moet afblijven.
Het is druk in de slaapkamer en ben even zoekende welke positie ik het beste kan innemen. Het gaat razendsnel en Kim heeft het echt heel zwaar en de verloskundige legt uit dat ze dit barensnood noemen en ze waarschijnlijk in de overgangsfase van ontsluiting naar persfase zit. En inderdaad zegt Kim vrij snel daarna dat ze persdrang heeft. De verloskundige vraagt of ze even naar haar rug wilt draaien zodat ze de ontsluiting kan meten. Dit blijkt niet nodig want de verloskundige ziet al haartjes! Wow, volledige ontsluiting terwijl ze nog geen 25 minuten geleden nog op 6-7 cm zat. En ik ben nog maar net binnen. Ik had echt geen minuut laten moeten komen.
Kim doet het echt supergoed en op een bepaald moment staat het hoofdje een tijdje en moet ze wachten op de volgende wee. Ze concentreert zich super en puft tot de volgende wee. Raven is al die tijd aanwezig en staat bij oma. Ik vindt het lastig om te bepalen waar ik de camera op moet richten, papa, mama, Raven. Zoveel mooie blikken op het moment dat om 19.49 uur hun tweede kindje wordt geboren.
De kleine wordt bedekt en de verloskundige realiseert zich dat het geslacht nog niet bekend is. Op het moment zelf kijkt er ook niemand naar. Ze wilt het bijna zeggen maar vraagt dan of Raven bij papa op bed wilt kruipen zodat ze samen kunnen kijken of hij een broertje of een zusje heeft gekregen. Hij denkt en hoopt een broertje en ja hoor, hij heeft een broertje gekregen. Kim fluistert de naam die ze gaan geven in Raven zijn oor en hij roept uit dat dat toch niet kan, dat er al een Rowan is, blijkbaar kent hij een kindje dat zo heet dus heel erg enthousiast is hij niet direct. Maar later horen we van opa en oma dat hij het nu wel een mooie naam vindt.
Raven wilt ook dolgraag een foto maken van mama en zijn broertje. Hij rent naar zijn kamer voor de tablet en klimt weer op het bed voor een foto. Hij laat vol trots de foto zien en ik complimenteer hem voor de mooie foto en zeg hem dat hij bijna nog mooiere foto’s maakt dan mij. Hij zegt heel bijdehand dat hij tenminste goed richt. Iedereen moet weer lachen om dit bijdehandje. In het baarplan, zoals Kim dat zelf noemt, staat dat Raven met papa de navelstreng mag doorknippen, dit doet ie keurig en poseert ook even netjes voor de camera.
Dan moet de placenta nog geboren worden en dat is geen pretje. Ze heeft nog best wat weeën en moet nog even op haar tanden bijten. De verloskundige legt aan Raven uit dat de moederkoek nog geboren moet worden en hij moet lachen en vraagt of er een koekje in mama haar buik zit. De placenta wordt geboren en wordt nagekeken door de verloskundige. Dan wordt ook duidelijk dat er sprake was van een dubbele vlies, dit zorgde ervoor dat er ondanks een klein scheurtje en wel wat vruchtwaterverlies dat dit maar beperkt was. Kim wilde heel graag zelf de placenta voelen dus de placenta wordt naast haar gelegd zodat ze de placenta kan voelen.
Hierna wordt gecontroleerd of er nog hechtingen nodig zijn en dit is niet zo. Dus de verloskundige gaat haar spulletjes opruimen en gaat samen met de kraamzorg naar beneden zodat het gezinnetje even samen kan genieten. Raven gaat ook met oma naar beneden om een filmpje te kijken. Ik fotografeer nog even door en Rowan heeft zin om wat te drinken en neemt zijn eerste slokjes, heel natuurlijk en zonder hulp. Mooi om te zien.
Ik besluit ze even lekker alleen te laten en sluit beneden aan en we drinken wat. Grappig dat een ex-collega van mij ook beneden zat en de opa van Rowan blijkt te zijn. Dus ook op dat front kletsen wij even bij. Ik vertel de kraamzorg dat Rowan al aan het drinken is en ze is blij verrast, ze wilde eigenlijk zo naar boven gaan om te helpen maar dat was dus niet nodig. Na een tijdje gaan we met zijn allen weer naar boven want het is tijd voor de testjes. Raven bewondert zijn broertje nog even en opa ontmoet voor het eerst zijn nieuwe kleinzoon. Dan wordt ook de tweede naam verklapt, eerst wordt deze weer in Raven zijn oor gefluisterd en ook nu weer verontwaardiging want hij kent weer een kindje met die naam. Mama vraagt of de naam misschien lijkt op een naam die hij kent. En dat moet Raven beamen. De tweede naam is William en lijkt op Willem, de naam van opa. Opa Willem moet even een brok in zijn keel wegslikken en vraagt voor de zekerheid of het echt een vernoeming naar hem is. Uiteraard en hij is ontroerd en geeft Kim een knuffel. De beschuit met muisjes worden aangerukt en Raven die besluit dat hij twee fruitkoeken neemt in plaats van beschuit met muisjes.
Dan is het tijd voor de testjes, alles is prima en hij scoort 10-10-10 voor zijn apgar score. Hij weegt 3520 gram en is dus lekker gemiddeld. Een prima, gezonde baby die het meer dan uitstekend doet. Kim heeft zin om te douchen en Bart trekt een lekker vest aan om zijn zoon lekker op zijn buik te leggen. Zo geniet papa met beide zoons nog even verder. Opa wordt op pad gestuurd om bier te kopen want dat is niet in huis en ze hebben zin om te proosten op het nieuwe leven. Zo kabbelt de tijd lekker verder, heerlijk om zo een thuisbevalling mee te maken. Het is huiselijk, iedereen doet zijn ding en Kim kan gelijk genieten van haar eigen douche. In de tussentijd zorgt de kraamzorg voor een fris nieuw bed zodat ze daar straks lekker in kunnen duiken.
De andere oma komt ook nog even langs voor een kennismaking dus daar wacht ik nog even op. Ook is het tijd om de kleine weer aan mama te geven want hij lijkt weer te willen drinken. Op het moment dat Bart Rowan van zijn buik afhaalt blijkt dat Rowan niet alleen geplast heeft (hij voelde enkele malen een warm stroompje over zijn buik) maar hij ook zijn meconium heeft laten gaan. Zijn hele buik is zwart en ook Rowan zit onder, het zit zelfs tussen zijn tenen. Dat is best wel even een klusje om schoon te maken. Daarna krijgt Rowan kleertjes aan, zet de kraamzorg het wiegje naast het bed en mag Rowan weer even drinken. Dan is het tijd voor mij om ze met rust te laten. Raven ligt inmiddels in bed en ook Bart, Kim en Rowan gaan slapen.
Kim en Bart, ik ben zo ongelofelijk blij voor jullie dat jullie de kans hebben gehad om jullie gedroomde thuisbevalling te beleven en dat het een prachtige, ietwat snelle, maar mooie bevalling is geworden. Veel geluk met elkaar!
Rating
