Waarom afscheidsfotografie? Vindt je dat niet ontzettend moeilijk? Neem je al dat verdriet niet mee naar huis? Zomaar enkele vragen die met regelmaat aan mij worden gesteld. Tijd dus om hier een blogje aan te wijden.
Mijn allereerste reportage van een uitvaart was die uitvaart van de moeder van mijn beste vriendin. Ik vond het ontzettend mooi om te doen en ze was me ontzettend dankbaar. Ze kon de foto's niet gelijk bekijken maar de wetenschap dat er beelden waren, was ontzettend belangrijk voor haar. Dit is eigenlijk het begin geweest, toen is er iets in mij aangewakkerd. Eind 2016 kreeg ik de kans om de workshop Farewell Moments te volgen. Toen wist ik het zeker, dit is wat ik wilde doen. Betekenisvolle reportages maken voor mensen die door een hele moeilijke periode gaan, hun helpen door de liefde vast te leggen zodat ze dat kunnen gebruiken in de verwerking. Sinds begin dit jaar ben ik daadwerkelijk begonnen en het is alle wat ik er van verwacht had en meer. Het is dankbaar, het is mooi, het is liefdevol en ontzettend belangrijk werk. Ik heb het inmiddels mijn persoonlijke missie gemaakt om ervoor te zorgen dat afscheidsfotografie uit de taboesfeer komt en standaard besproken wordt bij een (naderend) afscheid.
Ik snap volledig dat men deze vraag stelt. En ja, het is soms confronterend om het verdriet van mensen te zien. Maar er zijn meerdere redenen waarom het voor mij wel te doen is. De eerste reden is, ik ben aan het werk. Dit klinkt misschien ongevoeliger dan ik bedoel, maar ik heb een bepaalde focus. Ik ben aan het concentreren op bepaalde beelden die ik wil maken. Daardoor zit er een soort filter tussen mij en wat er gebeurt. Het komt iets minder direct aan. Ten tweede, weet ik waar ik het voor doe. Ik heb nu al zo vaak mogen ervaren hoe dankbaar de nabestaanden zijn als ik een reportage oplever. Dat gevoel, die dankbaarheid die ik krijg, daar concentreer ik me op als het verdriet me af en toe toch grijpt. En ten derde, ik focus me op de liefde, ik zoek naar liefdevolle gebaren, een glimlach die doorbreekt bij een mooie anekdote, een blik van herkenning die tussen nabestaanden wordt geworpen. Dit is waar ik naar kijk, naar zoek. Dat maakt dat ik vooral liefde voel tijdens een afscheid en het verdriet milder wordt. Tja, en ik ben maar mens, soms pink ik zeker een traantje weg en ben ik ontroerd door wat ik zie of hoor. Juist daardoor kan ik mijn werk doen zoals ik dat doe.
Gelukkig niet. Na een reportage neem ik even de tijd om tot mezelf te komen. Vaak moet ik een stukje rijden en dan zet ik een muziekje op en schakel ik weer om naar het gezinsleven waar ik naar terugkeer. Maar bovenal, door mijn focus op de liefde die er aanwezig is bij een afscheid, is dat ook het gevoel wat ik mee naar huis neem. Een liefdevol gevoel, vol dankbaarheid dat ik dat heb mogen aanschouwen. Ook tijdens het nabewerken overheerst dat gevoel en krijg ik met regelmaat een glimlach op mijn gezicht.
Heb je nog vragen naar aanleiding van dit blog? Dan hoor ik dat ontzettend graag en zal ik mijn best doen dit te beantwoorden.
♡ Uiteraard plaats ik deze beelden met toestemming van de nabestaanden en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Echter vind ik het belangrijk om te vermelden dat dit altijd een keuze is. Willen jullie beelden privé houden, dan heb ik daar alle respect voor ♡
Rating
