Marianne en ik kennen elkaar omdat we allebei onze kinderen graag dragen in draagdoeken en we beide actief zijn op een Zeeuwse draaggroep op Facebook. Zodoende kwam ik erachter dat ze zwanger is van een tweeling en een geboortereportage overweegt. Ik trek de stoute schoenen aan en stuur haar een berichtje via Facebook. Ik geef aan dat ik het ontzettend leuk zou vinden om hun bevalling vast te leggen en we plannen een kennismakingsgesprek in.
Eind maart ga ik naar hun huisje (wat een onwijs gaaf huis hebben ze! echt prachtig!). We hebben een hele gezellig avond, eerst uiteraard voornamelijk over de zwangerschap en de reportage gesproken. Marianne wil dolgraag natuurlijk bevallen. Ze heeft inmiddels geaccepteerd dat het een ziekenhuis bevalling wordt, maar wil erg graag de regie houden over hoe de bevalling gaat en alles zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Na deze onderwerpen hebben we ook nog ervaringen over Afrika uitgewisseld waar we beide leuke avonturen hebben beleefd. Heerlijk, zo’n gezamenlijke interesse.
Twee dagen later krijg ik een lief sms’je waarin ze aangeven dat ze graag willen dat ik de bevalling vastleg. Wat een fijn bericht, en spannend ook want een natuurlijke tweeling bevalling is natuurlijk geweldig om te mogen meemaken en te mogen vastleggen.
In juli wordt ons contact weer iets intensiever. De zwangerschap is pittig met nog twee jongens die rondlopen van 3 en 5 jaar. Gelukkig krijgt Marianne veel hulp en hoeft ze steeds minder alleen voor de jongens te zorgen. Nodig ook want de tweeling moet natuurlijk zo lang mogelijk in de buik blijven, des te sneller kunnen ze na de geboorte mee naar huis.
Eind juli blijken beide kindjes met hun hoofdjes naar beneden te liggen dus een natuurlijke bevalling moet op die manier goed komen. Op dat moment wordt ook het geboorteplan met de gynaecoloog besproken. Mijn aanwezigheid is geen bezwaar (jeej!) en de kans op een natuurlijke bevalling is erg groot (nog een keer jeej!). De schatting is dat ze tussen de 37 en 38 weken zal bevallen.
Begin augustus is het nog een keer flink schrikken, tijdens de navelstreng echo klopte het hartje van het jongetje langzamer en moest Marianne accuut met ambulance door naar Goes voor een CTG. Daar aangekomen was het gelukkig bij getrokken maar de schrik zat er even goed in.
Omdat ik nog modellen zoek voor een certificering die ik in september wil doen vraag ik of Marianne en Bahati het leuk zouden vinden. Dit vinden ze zeker en met 34 weken doen we een leuke en emotionele shoot bij Kasteel Westhove. Je merkt dat de hormonen hoogtij vieren, dat het een spannende tijd is geweest maar ook nog gaat komen. Het is niet niets, van 2 naar 4 kinderen. Maar zo mooi om te zien hoe ze elkaar steunen en vooral Bahati uitstraalt dat ze het samen aankunnen en alles goed gaat komen.
Dan is het vrijdag 19 augustus en ontvang ik ’s ochtends om 10 uur een smsje dat de vliezen zijn gebroken. Dat is mooi nieuws, die dag is ze precies 36 weken, iets eerder dan de voorspelling van de gynaecoloog maar op zich prima. Ik hoef niets te regelen want ik heb vakantie en we zijn lekker thuis, geen oppas of andere afspraken af te zeggen. Heerlijk voor een keertje! Na het breken van de vliezen vertrekken ze naar het ziekenhuis en beloven me op de hoogte te houden. Om 11.07 uur het volgende sms’je dat de weeën op gang komen. Nu is het afwachten tot een verloskundige komt kijken naar de voortgang. Omdat Marianne zelf nog aan het sms’en is en ook nog wat humor laat zien lijkt ze nog niet in een bubbel te zitten, maar Marianne geeft zelf aan dat dat in haar geval geen graadmeter is. Bij de bevalling van Boaz liep ze met 10 cm nog op het gemakje rond.
Inmiddels krijg ik een telefoontje dat mijn vader op dat moment wordt opgenomen in hetzelfde ziekenhuis. Dat was niet helemaal de planning. Ik hou mezelf voor dat hij in goede handen is en dat ik hem later die dag kan gaan opzoeken maar ik wil eerst weten wanneer ik naar Marianne en Bahati ga.
Om 11.53 uur krijg ik een berichtje met de vraag of ik wil komen, er is sprake van 4,5 cm ontsluiting. Vlak daarna belt Bahati ook om zeker te weten dat ik het gezien heb. Dat heb ik en ik vertrek direct. Ik kom om 12.30 aan in het ziekenhuis. Ik weet gelukkig in welke kamer ze ligt dus ik loop direct door. In de kamer aangekomen zie ik dat Marianne het pittig heeft. Ze begroet me op dat moment ook niet en Bahati is druk bezig met de onderrug van Marianne te masseren. Ik maak mijn camera klaar qua instellingen, schiet alvast wat plaatjes en prop ondertussen een boterham naar binnen want ik heb het gevoel dat het zomaar eens snel kan gaan en ik straks geen tijd meer heb.
Dit voorgevoel klopte. Om 12.42 uur stelt de gynaecoloog functionele ontsluiting vast. Hij legt uit dat dit 9 cm is maar omdat de kindjes klein zijn dit toch betekent dat als ze persdruk ervaart mee mag gaan drukken. Dit doet Marianne supergoed en al snel is er een klein meisje geboren, om 12.51 uur, ze krijgt de naam Indy. Niet normaal! Nog geen uur nadat ze iets meer dan 4 cm had is er al 1 van de kindjes geboren. Marianne wilt heel graag de navelstreng laten uitkloppen maar omdat de navelstreng erg kort is kan Indy niet heel hoog liggen. De verloskundige geeft aan dat de navelstreng uitgeklopt is en vraagt of Marianne wilt voelen. Heel dwars zegt Marianne dat ze nog hartslag voelt, en dat klopt ook moet de verloskundige vaststellen. Even later is de navelstreng echt uitgeklopt, wordt de navelveter erbij gepakt en wordt door Bahati de navelstreng doorgeknipt. Indy kan vervolgens lekker dichter bij mama liggen.
Nu is het tijd voor het volgende kindje. De vliezen zijn nog intact en in overleg met Marianne wordt besloten deze door te prikken. Wat een plens vruchtwater vliegt er de kamer in! De weeën lijken wat weg te vallen dus het infuus wordt opgehoogd met weeënopwekkers. Even later constateert de verloskundige dat ze een voetje naast het hoofdje voelt en ook een armpje. Het jongetje is in een soort van U-vorm gaan liggen in stuit. Had natuurlijk ineens zoveel ruimte in de buik.
Inmiddels is Indy door de kinderarts overgenomen voor controle en zo kan Marianne zich concentreren op wat ze nog moet gaan doen. We horen dat Indy 2310 gram weegt en ze doet het erg goed. Ze wordt aangekleed en Bahati neemt haar in zijn armen.
De sfeer slaat ietsje om bij het personeel en er wordt gesproken over een mogelijke keizersnede. Dit is iets wat Marianne echt niet wilt. Er wordt een tweede gynaecoloog bijgeroepen en die veegt de keizersnede direct van tafel en wilt het even aankijken. Het jongetje lijkt nergens last van te hebben en wilt Marianne de kans geven het zelf te doen.
En dat doet ze! Met wat hulp van de gynceocoloog wordt om 13.15 het jongetje in stuit geboren. We zien eerst de voetjes komen, dan de armen en uiteindelijk het hoofdje. Wat bijzonder om te zien, maar voor Marianne is het geen feestje. Ze heeft erg veel pijn, de hulp die de gynaecoloog moet geven is alles behalve prettig en hij geeft op het moment dat Marianne roept dat het ongelofelijk veel pijn doet, dat dit echt noodzakelijk is en op deze manier de keizersnede voorkomen kan worden. Wat een kracht, wat een power, ik ben zo onder de indruk. En het personeel ook, dit benadrukken ze ook nadien nog enkele malen. Op het moment dat het jongetje wordt geboren legt de gynaecoloog in snel tempo uit dat het jongetje direct afgenaveld zal worden omdat hij direct nagekeken moet worden. Het jongetje begint niet direct te huilen, is ietwat blauw en heeft het duidelijk lastig, moet direct mee naar de reanimatiekamer. Bahati geeft Indy aan de verpleegkundige en loopt mee met het personeel naar de reanimatiekamer. Ik vraag of ik mee mag en dat mag. Ik ren achter Bahati en zijn zoon aan. Gelukkig begint het jongetje direct te huilen als hij neergelegd wordt en is het zuurstofmasker dat gepakt wordt helemaal niet nodig. Zijn kleur trekt bij en binnen enkele minuten lopen we weer naar Marianne toe. Daar mag hij lekker bij mama gaan liggen en krijgen we te horen dat zijn naam Sepp is. Beide kindjes liggen nu heerlijk bij mama. In de tussentijd is de placenta al geboren. Die wordt door de verloskundige nog even geshowd, mooi om de twee verschillende placenta’s en vruchtzakken te zien.
De moeder van Marianne is al die tijd in de gang aanwezig. En wordt door Bahati opgehaald om haar kleinkinderen te begroeten. Er wordt een traantje weggepinkt.
Na een tijdje is het tijd voor Indy haar eerste voeding en wordt Sepp gewogen. Er is wat discussie over welk kindje nou kleiner of groter is, de meningen zijn verdeeld. Het blijkt dat ze niet voor elkaar onder doen, Sepp weegt 2330 gram. Prachtige gewichten voor dit termijn. Vanwege dit termijn worden bij beide kindjes een glucosetest gedaan. Sepp zijn suiker is prima maar die van Indy niet, ze krijgt dus na de eerste voeding een klein beetje bijvoeding. De komende uren houden ze dit verder in de gaten.
De beschuit met muisjes worden inmiddels aangerukt, er ging daar iets mis met de communicatie want er komen twee volle dienbladen met muisjes binnen. Ik geloof dat er wel een stuk of 15 besmeerde beschuitjes staan. Ach, die komen wel op.
Er hangt inmiddels een heerlijke rustige sfeer, de kindjes worden geknuffeld en gevoed. Er wordt wel een couveuse gehaald maar dat is omdat de temperatuur ietwat aan de lage kant is (maar niet zorgwekkend) en in de couveuse kunnen ze heerlijk bij elkaar liggen want dat is wat de ouders graag willen. Als ze daar heerlijk liggen te slapen overleg ik met Marianne en Bahati wat te doen. We besluiten dat ik mijn vader ga opzoeken en Marianne even lekker gaat douchen. Oma gaat de grote broers ophalen en opa. Ze bellen me als de kinderen arriveren zodat ik van die ontmoeting nog foto’s kan maken.
Rond 16.15 uur ga ik terug naar Marianne en Bahati. Tijdens het wachten op de broers komt de gynaecoloog nog even langs. Hij komt zijn respect naar Marianne betuigen. Hij benadrukt nogmaals dat wat ze heeft gedaan vanmiddag heel erg indrukwekkend was. Doordat zij zich zo goed kon ontspannen kon de gynaecoloog goed helpen en kon een keizersnede voorkomen worden. Marianne beseft zelf helemaal nog niet zo goed wat voor prestatie ze heeft geleverd.
Vlak daarna komen de grote broers aan in het ziekenhuis. Ze begroeten hun kleine broertje en zusje met grote nieuwsgierigheid, er worden direct al kusjes gegevens en aaitjes uitgedeeld. Meysam vraagt enkele malen achter elkaar wat ook alweer de namen waren van de baby-tjes. Ach als je drie bent is het ook lastig te onthouden. De beschuit met muisjes trekken al snel de aandacht van de jongens en ze gaan lekker wat eten. Meysam constateert tussendoor dat het bordje van mama leeg is en zegt tegen mama “goed gedaan mama”. Waarop natuurlijk iedereen moet lachen. De jongens hadden ook kettingen gemaakt en die moeten de baby’s gelijk om. Dat kan natuurlijk nog niet dus ze nemen er genoegen mee dat de kettingen op de baby’s mogen liggen. Ontzettend schattig. Ik schiet nog allerlei foto’s en dan is het voor mij tijd om dit prachtige gezinnetje met rust te laten.
Marianne en Bahati, ik heb het al meerere malen gezegd. Maar ik bewonder jullie kracht, jullie liefde en jullie gezin. Heel veel geluk met elkaar. Bedankt voor het vertrouwen, het was een eer om dit te mogen doen!
Rating
